Ik ga los!

Ondanks dat het koud is, vind ik wandelen nog steeds heerlijk om te doen. Ik heb gelukkig een dikke bontmantel aan. Wel een diervriendelijke bontmantel! Mijn eigen haren beschermen mij wel tegen de kou. Ik hoef dus geen jasje aan. Mijn bazinnetje heeft het heel erg koud. Die heeft wel een jas nodig, en een sjaal en handschoenen en soms ook een muts. Andy heeft het ook wat kouder. Alleen heeft hij een hekel aan een jasje. Hij denkt dat hij niet kan lopen met een jas aan en staat stil. Hij gaat niet meer voor of achteruit. Dus, daarom geen jas voor hem. Hij rent deze dagen wat meer op onze rondjes.

Mijn bazinnetje heeft het koud, maar ik moest van haar onder een dekentje...leuk voor de foto!
Nou, ik vind het veel te warm.

Op mijn rondjes doe ik dus lekker rustig aan. Ik vind het heerlijk om overal te snuffelen. Of het nu warm of koud is. Ik ga gewoon in mijn eigen tempo. Op dit moment vind mijn bazinnetje me dus een beetje te langzaam. Soms trekt ze een beetje aan de lijn en zegt ze: "Dreutel, kom je nou?" Maar ik doe waar ik zin in heb.

Als ze te veel trekt en ik echt geen zin in haar gezeur heb, heb ik daar nu een oplossing voor. Houdini-Andy heeft mij dat een keer ingefluisterd. Hij weet precies hoe je het beste kan ontsnappen. Op het moment dat één van mijn baasjes aan de hondenlijn trekt, ga ik mijn voorpoten naar beneden en ook mijn kopje gaat richting de grond. Op die manier trekken ze het tuigje wat ik om heb, over mijn kop. Het gaat altijd allemaal heel snel. Ik ben dan los! Geen tuigje en hondenlijn meer. Ik stap dan lekker rond zonder dat er iemand zegt wat ik moet doen. Dat ziet er dan zo uit.

Nou, denken jullie vast dat ik dat eng vind. Ik ben misschien dan hartstikke stekeblind en weet niet waar ik loop, maar ik vertrouw er nog altijd op dat mijn baasjes voor mij zorgen en natuurlijk ook mijn blindengeleidehond Andy. Dus, ik stap dan vrolijk rond. Tot mijn baasjes mij weer in mijn tuigje terug doen. Ik weet wel dat het misschien veiliger is, maar ik vind het zo leuk om mijn baasjes te foppen. Dat leer ik natuurlijk allemaal van de echte deugniet Andy.

Weekend

Gelukkig het weekend is weer voorbij. Ik ben altijd blij met de normale weken. Het is dan heel duidelijk. Bazinnetje laat ons uit. We hebben op dezelfde tijden onze rondjes. Soms met Inefix en haar bazinnetje. Maar meestal alleen met ons lieve bazinnetje. Alles is duidelijk.

In het weekend is baasje er ook. Dat is wel fijn. Maar de rondjes lopen zijn op andere tijden. We moeten vaak meer op het huis passen. Het is onrustiger. Ik word daar onrustiger van.

Ondanks dat, is er nog een groter probleem in het weekend, de kerkklokken! Wat heb ik een hekel aan de kerkklokken. Ik ga dan het liefst naar buiten en heel hard blaffen. Ik schreeuw dan dat ze moeten ophouden. Helaas gebeurd dat niet. In het weekend gaan ze vaker dan op andere dagen. Ik heb een heel goed gehoor. Ik vind die kerkklokken echt te hard. Kunnen ze niet zachter luiden?

Zoals jullie weten ben ik natuurlijk hartstikke stekeblind en daardoor is mijn gehoor beter geworden. Als onze baasjes televisie kijken en ik hoor daar een deurbel, dan ga ik blaffen. Als ik een auto op onze oprit hoor, dan blaf ik. Zelfs als er een auto stop bij de overburen, dan ga ik ook gewoon blaffen. Natuurlijk als onze eigen deurbel gaat, dan blaf ik.

Gelukkig is sommige geluid wel heerlijk...het geluid van brokjes in mijn voerbak. De stemmen van mijn baasjes. Maar wat ik ook heerlijk vind... muziek. Ik luister graag naar muziek. Soms tilt bazinnetje mij op en dan dansen we samen door de woonkamer. Ik vind alle muziek heerlijk om naar te luisteren. Ik ga weer ff chillen met mijn muziekje.

Van welk muziek houd jij? Laat je het me even weten op mijn Facebooksite?

Macadamia's

Bij een vorige blog, Holle bolle Gijs, had ik al aangegeven dat Andy heel ziek is geworden van mensenvoedsel. We moesten een keer thuis blijven en toen heeft hij mij verteld wat er is gebeurd. Ik was toen nog niet bij deze baasjes. Andy was toen nog het enige hondje in dit huis.

Bazinnetje was op de markt geweest en had een zakje macadamia's gekocht. Deze had ze in de auto neer gezet en op de terug weg af en toe een nootje gegeten. Op het plaatje hier onder is het een bakje, maar het was een zakje noten.

Toen bazinnetje thuis kwam moesten ze meteen weer weg. Waarheen dat weet Andy ook niet. Hij mocht wel mee. Hij vond het namelijk verschrikkelijk om alleen thuis te blijven. Dus, hij was blij dat hij mee mocht. Andy ging achter in de kofferbak. Ze hebben een grote auto en een ruime kofferbak waar hij dan in zat. Er zat een hondenrek boven de achterbank, zodat hij niet makkelijk naar voren zou kunnen gaan. Maar toen de baasjes even uit de auto gingen, is Andy wel naar voren gegaan. De zijkanten naast de hondenrek zijn groot genoeg voor Houdini-Andy. Toen hij bij de voorstoelen aan kwam, ontdekte hij het zakje met macacamia's. Hij heeft altijd zin in mensenvoedsel en ook deze heeft hij lekker gegeten. 

Baasjes waren erg boos toen ze ontdekte dat Andy achter het stuur zat en dat hij het zakje macadamia noten bijna had leeg gegeten. Dat maakte mijn maatje echt niet uit. Hij had immers zijn buikje rond gegeten. 

Alleen 's avonds...toen voelde hij zich beroerd, misselijk en moest hij overgeven. Het laatste rondje liep hij niet zo goed meer. Hij was duizelig en hij voelde zich beroerder worden. Zijn baasjes hebben hem in zijn mandje gelegd en hoopte dat hij de volgende dag weer helemaal fit zou zijn. 

Toen bazinnetje Andy de volgende ochtend wilde uitlaten, kon Andy niet meer op zijn pootjes staan. Hij was zo ongelooflijk ziek. De baasjes gingen snel op internet kijken of Andy misschien ziek was geworden door de macadamia's. 

Daar vonden ze natuurlijk dat chocola, druiven, avocado en ook macadamia's ontzettend slecht zijn voor honden. Andy eet alles, dat schreef ik al eerder, maar de grote hoeveelheid macadamia's waren echt te veel. Mijn vriendje was heel erg ziek. 

Mijn baasjes hebben meteen de dierenarts gebeld. Daar konden ze ook meteen terecht toen ze uitlegde dat Andy ontzettend ziek was geworden door waarschijnlijk macadamia noten. De dierenarts heeft Andy een paar prikjes gegeven. De hele dag is Andy ziek geweest. Gelukkig heeft hij het overleefd! 

Maarre...als je denkt dat Andy er van geleerd heeft....NEE! Hij eet nog steeds al het mensenvoedsel en het liefst veel. Een beetje is al niet goed, maar met grote hoeveelheden kan hij weer ziek worden. Wat een SUKKEL! Gelukkig letten onze baasjes goed op.....alleen is Andy slim genoeg om op tafels te klimmen. Stoelen naar het aanrecht te schuiven. Om te kijken of daar nog wat lekkers staat. Iedere keer verzint hij weer nieuwe mogelijkheden om mensenvoedsel te eten. 

Zo heeft hij nog een keer paaseitjes gegeten....dat was te weinig om ziek te worden. Wilde hij de sierbesjes van een kerststukje eten. Gelukkig was bazinnetje op tijd om te zorgen dat hij dat niet deed. Andy is een deugniet. Ik niet...ik ben ontzettend lief.

Vogel

Ik heb al eerder over mijn speeltjes geschreven. Ik houd nu eenmaal van spelen. Het liefst met mijn baasjes of met Andy, maar wanneer niemand met mij wil spelen, dan speel ik alleen. Ik heb een aantal speeltjes met een piepgeluid er in. Mijn favoriete speeltje daarvan is vogel.

Ik bijt dan heel hard in vogel en dan maakt ie geluid. Ik ga dan mee joelen, blaffen en gek doen. Mijn bazinnetje heeft een video gemaakt.

Ik speel natuurlijk het liefst met vogel als mijn baasjes aan de telefoon zijn of als we bezoek hebben. Iedereen moet altijd om mij lachen als ik met vogel speel. Alleen Andy vind het te luidruchtig. Hij gaat dan altijd weg. Hij zegt dat ik te luidruchtig ben.

Moest jij ook om de video lachen of vond je mij ook te luidruchtig?

Buurtjes

Vanmorgen ging de bel. Als hier de bel gaat dan gaan Andy en ik heel hard blaffen. Ons bazinnetje probeert ons stil te krijgen en bij de deur weg te houden. Soms luisteren we, maar meestal niet. Deze ochtend stond er een man voor de deur. Ik hoor en ruik dat. Dan rent Andy zodra de deur open gaat naar buiten. Niet om de man te begroeten. Als er een vrouw staat, ook niet om die vrouw te begroeten. Nee, hij rent heel hard naar de buren. Ik moet dan mijn bazinnetje alleen gaan verdedigen. Meestal als bazinnetje zegt dat het goed volk is, dan houd ik op met haar te verdedigen. Ik blijf er wel bij staan, maar luister dan aandachtig naar wat er gezegd wordt. Ik ruik vanzelf wel wanneer er onraad is en kan dan alsnog mijn bazinnetje verdedigen. Dit is gelukkig nooit nodig geweest. Waar ik eigenlijk heel blij mee ben, want ik sta er wel mooi alleen voor.

Andy die peert hem dus gewoon. Laat mij het vuile werk opknappen. En waarom? Hij gaat bij de buren voor de deur zitten wachten. Soms probeert hij te kijken of hij de buurvrouw ziet. Soms hoort hij de buurman en gaat dan blaffen. Meestal zit hij geduldig bij de voordeur te wachten tot deze vanzelf open gaat. Vaak is het de buurvrouw, die had gezien dat Andy voor de deur zat. Zodra de deur wordt geopend rent hij naar de kast in de keuken waar de lekkere hondensnoepjes liggen. Hij gaat dan netjes zitten. Als hij in een goede bui is, gaat er alvast één pootje omhoog, kopje houdt hij schuin en hij kijkt extra lief uit zijn ogen. Dan opent de buurvrouw de kast en krijgt hij wat lekkers. Daarna wordt hij door de buurvrouw naar huis gestuurd. Andy gaat dan via een andere deur weer naar binnen.

(De onderstaande deur is gewoon een deur van iemand, niet van ons of van de buren.)

Mijn bazinnetje gaat altijd even naar de buren om te kijken of Andy naar binnen gaat voor wat lekkers of dat hij nog voor de deur zit. Ze wil niet dat hij over de drukke straat heen rent. Bazinnetje is altijd erg bezorgd, maar Andy ziet toch auto's. Er kan volgens mij niets gebeuren.

Als de buren er niet zijn, dan haalt bazinnetje mijn maatje weer naar huis. Dat is niet zo eenvoudig. Ze legt dan telkens aan Andy uit dat de buren er niet zijn. Andy zou anders net zo lang daar gaan zitten tot ze terug zijn. Daarom krijgt Andy wat lekkers uit onze kast en ik dan ook. Ik zou willen dat ik net zo snel was als mijn grote vriend, want dan kreeg ik ook wat lekkers van de buurvrouw.
Het is best gemeen dat ik klein en hartstikke stekeblind ben, daardoor mis ik dus gewoon een lekker snoepje. Bazinnetje, ik heb nu toch wel trek gekregen door dit verhaal. Mag ik een snoepje?

Holle bolle Gijs

Eten, eten, eten...ik hou er van! Ik had een fantastisch leven bij die oude alleenstaande man in Bulgarije, maar ik kreeg daar gewoon één keer per dag mijn brokjes. Nu krijg ik 's ochtends eten, soms eet ik dat niet op en ga later op de dag wat eten. Ik krijg 's avonds eten, vaak heb ik dan wel trek en eet wat. Bovendien krijgen we iets lekkers na ieder rondje, mits we ons gedragen hebben. We gedragen ons natuurlijk altijd voorbeeldig.

Andy en ik moeten soms heel belangrijk werk doen. Namelijk, oppassen op het huis als beide baasjes weg zijn. Dan krijgen we iets waar we waar lang op kunnen gaan kauwen. Mijn baasjes noemen dat een stokje. We kunnen daar op gaan kauwen als ze weg zijn en we ons vervelen. Vaak hebben we het te druk en doen we dat niet.

Ik vind het fijn als Andy een beginnetje maakt met zijn stokje. Ik ben niet heel goed in knabbelen en wacht tot Andy zijn stokje ergens achter laat en dan ga ik snel zijn stokje inpikken. Andy pakt dan die van mij, het nog niet aangevreten stokje. Het is een leuk spelletje geworden tussen ons. Als hij namelijk niet zijn stokje alleen laat, dan ga ik naar de deur lopen en blaf dan heel hard. Andy denkt dat er iemand is en gaat dan ook naar de deur om te blaffen en ik ren dan snel naar de plek waar Andy op het stokje aan het kauwen was. Zo krijg ik mijn aangevreten stokjes. Soms jat Andy het wel weer terug. Ook heeft hij vaak de twee stokjes, die van mij en die van hemzelf, gewoon alleen opgegeten. Maar dat maakt mij niet uit. Ik ben kleiner en mijn maag daardoor ook. Ik zit gewoon sneller vol.

Dit is een greep uit al het lekkers voor ons hondjes wat onze baasjes aan ons geven.

Daarnaast vinden we ook mensenvoedsel lekker. Ik weet het, het is niet altijd goed voor ons hondjes. Zo is Andy een keer ziek geworden van mensenvoedsel...heeft hij mij zelf verteld. Ik vertel jullie het nog wel een keer.

Andy houdt van ui, paprika, prei, zoete aardappel en alles wat toevallig op de grond valt als ons bazinnetje de groente snijdt. Als baasje banaan of een mandarijn eet, wil Andy ook een stukje.
Ik hoef dat allemaal niet. Ik vind dat te veel vitamientjes. Mijn maatje en ik vinden een gekookt ei allebei erg lekker. Krijgen we niet vaak, maar daarom extra bijzonder als we het wel krijgen.

Maar het aller... aller.... allerlekkerst vind ik KAAS. Al is de koelkast honderd keer open gegaan, dat boeit me niet. Maar als ik ruik dat er kaas uit de koelkast wordt gehaald...dan ben ik razendsnel in de keuken. We wachten net zo lang tot we een plakje kaas hebben gehad. Andy en ik we houden van kaas. Ik weet dat ze zeggen dat Nederlanders gek zijn op kaas...maarre..Andy is een Duits hondje en ik ben een Bulgaars hondje en ik kan jullie met mijn poot op mijn hart verzekeren wij zijn ook echte kaaskoppen.

Mijn baasjes vinden het altijd erg grappig als ik naar de keuken kom gerend voor kaas. Hoe kan ik nou weten dat zij net kaas uit de koelkast hebben gehaald. Uhh, ik ben natuurlijk hartstikke stekeblind, maar mijn neus...daar is echt helemaal niets mis mee.

Hier is nog een foto van een moment dat wij wachten op het plakje kaas... mmmm...kaas...wat is dat toch lekker!

Nee, er is geen foto van het eten van het plakje kaas. Dat gaat zo snel weg in onze magen...daar kan niemand zo snel een foto van maken.

Wat is jouw lievelingseten?

Angst

Afgelopen maandag had ik jullie al geschreven, dat ik geen zin had. Andy was ook niet vooruit te branden. Bij de avondronde had mijn maatje zelfs geen zin om mee te lopen. Hij bleef gewoon in zijn mandje liggen. Dat heeft hij de laatste tijd wel vaker. Hij wil niet meer mee met het avondrondje. Ik dacht dat hij bang was voor het donker. Dus, ik legde hem uit dat ik altijd in het donker moet lopen. Sterker nog, het is de hele dag donker. Ik ben immers hartstikke stekeblind.

Andy vertelde me echter dat hij niet van vuurwerk houdt. Dat wist ik natuurlijk al dat hij bang is voor vuurwerk, want met de dagen rond oud en nieuw als er buiten een hoop geknal is, gaat hij niet naar buiten. Hij kruipt liever weg in de hoek van de bank. Maar nu is er toch geen vuurwerk meer?

Toen herinnerde hij mij aan 4 januari. Andy was zo blij dat de knallen weer voorbij waren. We liepen met baasje de avondronde toen een paar jongens in de auto vuurwerk naar ons gooide. Ons baasje werd boos en riep allemaal scheldwoorden. De jongens reden snel weg. Wij gingen al trillend naar huis. Andy trillend van angst. Baasje trillend van boosheid. Ik trillend, omdat ik geschrokken was van alles en het was best wel frisjes. Vuurwerk maakt mij niet bang. Ik heb dan eindelijk weer eens wat geluid in mijn leven. Ik vind het eigenlijk wel prima. Maar Andy is bang. Doodsbang.

Afgelopen weekend reed er een trekker met aanhanger met daarop een groep jongeren door het dorp en gooiden ze her en der knallers de lucht in. Andy schrok hier zo van dat hij door het huis rende op zoek naar een beschut plekje. Bazinnetje was erg boos op de groep jongeren en heeft ze verteld dat ze moesten ophouden met de knallen. Ik was er niet bij, maar ik hoorde haar dat vertellen tegen ons baasje. Gelukkig hield het knalvuurwerk op, maar Andy was ondertussen weer ontzettend bang.

Andy is sinds zaterdag weer doodsbang. Weer vuurwerk. Terwijl de herinnering aan oud en nieuw nog niet zo ver weg is. Hij denkt ook vaak weer aan 4 januari aan die stomme jongens.  Hij wil eigenlijk niet meer de avondrondje te lopen.
Stel nou dat ze weer beginnen met het afsteken van vuurwerk??

Vuurwerk ziet er zo mooi uit.... (weet ik heus nog wel van vroeger)

maar is echt niet leuk voor angstige honden zoals Andy. Misschien kunnen mensen ook stoppen met het afsteken van vuurwerk tot oud en nieuw. Alleen rond middernacht op 31 december vuurwerk de lucht in gooien moet toch genoeg zijn? Voor dieren is het meer dan zat, zeker voor dieren die bang zijn.

Ik hoop dat Andy langzaamaan weer wat zekerder wordt en dat hij weet dat onze baasjes altijd goed op ons passen. Ik hoop dat mijn vriendje dan weer gewoon de avondronde mee loopt.
Dat is wel zo gezellig!!

Wie is er nog meer bang voor vuurwerk?

Helemaal geen zin

Ik heb vandaag geen zin, nergens in. Ik ben gewoon lui. Lig de hele dag te maffen, rek me even uit en ga weer liggen slapen. Vanochtend liep ik buiten en voelde aan mijn pootjes dat er sneeuw lag. Okay een dun laagje dat bij de tweede ronde al weer weg was.... maar toch. Ik had gewoonweg geen zin om te lopen. De tweede ronde...ook geen puf. Soms heb je van die dagen. Dan wil je gewoon in je mandje blijven liggen.

Deze foto is vanmorgen gemaakt.

Ik weet het, het gebrek aan energie straalt van mij af. Nog één rondje vandaag en dan hebben we het weer gehad. Misschien sta ik morgen op met de juiste poot uit mijn mandje en ga ik vol energie wat doen. Maar voor vandaag....pffff..... Ik ga weer pitten.

Hebben jullie dat ook wel eens? Zo'n dag dat je het liefst in je mandje wilt blijven liggen?

Dreutel

Zoals ik jullie al eerder vertelde, doen we iedere dag hetzelfde uitlaatrondje. Ik heb natuurlijk korte beentjes en ik vind het heerlijk om overal even te snuffelen. Dus, dat rondje duurt toch wat langer door mij. Ik vind het heerlijk om te wandelen. Als mijn bazinnetje zegt: " Zullen we een rondje gaan doen?" Dan begin ik altijd enthousiast met mijn voorpootjes omhoog te doen. Ik herhaal dit meerdere malen en ren naar de kast waar de tuigjes en riemen liggen. Soms is het door mijn enthousiasme gewoon moeilijk om mij in mijn tuigje te krijgen en de riem aan te haken. Buiten weet ik precies waar ik heen wil. Ik weet ook wanneer we dicht bij huis zijn. Ondanks dat ik hartstikke stekeblind ben, ben ik ook gewoon hartstikke slim.

Soms loopt Iniefix mee. Dit is de hond van Linda en uhh..nog iemand. Maar goed....het is meestal Linda die samen met Iniefix mee lopen. Iniefix, wat een rare naam heeft die hond hè? Kan zij helemaal niets aan doen. Ooit heeft een baasje haar die naam gegeven en ze luistert er goed naar. Okay, Iniefix en Andy lopen dan vaak los en  rennen achter elkaar aan. Ienifix vangt soms nog tussendoor een muis. Onze baasjes kletsen wat en ik loop gewoon gezellig met de meute mee. Natuurlijk in mijn eigen tempo. Ik loop door het snuffelen langzamer dan de rest. Daarom word ik ook wel eens Dreutel genoemd. Vaak is mijn bazinnetje toch wel blij als we eindelijk ons huis weer bereikt hebben.

Pas had mijn bazinnetje blijkbaar gevraagd of Linda en Iniefix mee wilde lopen. Maar toch liepen ze niet mee. Hoe en wat dat weet ik niet. Boeit me ook niet. Als ik mijn vaste rondje maar kan lopen.
Alleen veranderde dat toen we bijna thuis waren. Ik rook ons huis al. Ik hoorde mijn bazinnetje opgelucht ademhalen dat we het weer hadden gered. Opeens hoorde ik Linda en rook ik Iniefix. Die kwamen ons tegemoet lopen. Na het gebruikelijke snuffelen van Iniefix draaide we ons om. En nu ga je het niet geloven...we liepen weer terug! We gingen het rondje andersom lopen. Nou ja...waarom?? Ik had wel genoeg gelopen. Ik was eigenlijk gewoon hartstikke moe. Ik probeerde me nog weer om te draaien en naar huis te lopen, maar bazinnetje was onverbiddelijk.

Zo liepen we weer en snuffelde ik weer. Ik had echt geen zin meer. Dat heb ik ze ook laten merken. Ik deed gewoon langzaamaan acties. Ik dreutelde nog meer. Dat zal ze leren om zonder overleg het rondje twee keer te gaan lopen. Blijkbaar was ik wel erg langzaam en ik werd ergens opgezet en ik kwam voorruit zonder dat ik wat moest doen. Het was niet zoals in een auto. Ik had namelijk minder plek om languit te liggen. Heerlijk, zo wilde ik altijd wel een rondje doen. Ik lag lekker, maar ik vond het wel raar. Ik weet nog steeds niet waar ik heb gelegen en hoe ik voorruit kwam. Ik zou het namelijk nog wel een keer willen. Toen we, wederom bij ons huis aan kwamen, bleef ik gewoon liggen. Ik dacht ook...straks willen jullie nog een rondje doen...dan lig ik tenminste alvast. Maar nee, nu gingen we gewoon naar binnen.

Mijn bazinnetje heeft beloofd om hier een foto te plaatsen van mijn vervoermiddel. Misschien kunnen jullie mij vertellen wat het was?

Hartstikke stekeblind binnen korte tijd

Ik had de vorige keer dus al verteld dat mijn nieuwe baasjes niet door hadden, dat ik blind aan het worden was. Andy wist het wel, maar zij niet. Een beetje dom vond ik het wel. Maar misschien waren zij ook een beetje blind.

Ik was nog maar een paar dagen bij mijn nieuwe baasjes en toen ging de deur open en kwam er iemand op bezoek. Ze riep me naam...grappig..nooit ontmoet, maar zij wist wie ik was. Ze riep me en ik liep zo goed en kwaad ik kon naar haar toe. Nadat we elkaar begroet hadden, ging ze met mijn bazinnetje praten. Ik hoorde hun heus wel. Ook die aardig jonge mevrouw, ik hoorde dat ze Linda heet, vond mij raar. Zij sprak toen uit dat ze dacht dat ik misschien niet helemaal goed zag.

Linda (familie van mijn baasjes, hoe en wat dat weet ik niet...ik ben een hond en vind dat dus niet belangrijk) en mijn bazinnetje zijn toen samen met mij naar de dierenarts gegaan. We moesten in de wachtkamer plaats nemen. Andy was niet mee. De deur ging open en er kwam een grote hond uit de spreekkamer van de dierenarts. Dat wist ik niet, want ik zag het toen allemaal al niet zo best. De dierenarts vond mij raar en zei tegen mijn bazinnetje: "Normaal gesproken zijn die kleine hondjes altijd fel aan het blaffen als er een grote hond uit de spreekkamer komt. Maar jouw hond doet niets. Wat een schatje!" Natuurlijk blaf ik niet...ik zie niets mensen! Mijn bazinnetje gaf toen aan dat ze het vermoeden heeft, dat ik ook niet goed zag en daarom niet reageerde op de grote hond. De dierenarts keek met een licht in mijn ogen. Dat licht dat zag ik toen nog wel. Tja, dat had ik de afgelopen tijd ook veel in mijn ogen zien schijnen. In Bulgarije waar ik in de tuin bij de grote honden heb geleefd, heeft de dierenarts mij onderzocht, ook mijn ogen. Bij die baasjes met het kindje die ik gebeten heb, nog steeds sorry kindje, werd ik door een dierenarts onderzocht. En nu wederom werd er een licht in mijn ogen geschenen om te zien hoeveel ik nou zag. Mijn bazinnetje was wel verbaasd dat ik zo weinig zag. Dat wist ze helemaal niet, toen ze me ophaalde. De dierenarts stelde voor dat mijn bazinnetje met mij naar een dierenkliniek zouden gaan.

Een paar weken later werd er opnieuw in de poppetjes van mijn ogen gekeken. Opnieuw werden onderzoeken gedaan. Deze keer was het wel uitgebreider dan alle onderzoeken die ik had gehad. Ze waren erg lief voor mij. Ik werd zelfs vaak op getild en geknuffeld. Mijn baasjes kregen toen te horen dat ik binnen een half jaar blind zou zijn. Dat vonden ze zo zielig voor mij. Ook iedereen die daarna hoorde dat ik bijna blind ben, vinden mij zielig...maar mensen IK BEN NIET ZIELIG. Echt niet, ik kan prima leven met mijn blindheid. Ik heb hele lieve baasjes en een blindengeleidehond. Ondertussen ben ik dus nu toch echt hartstikke stekeblind.

Op naar een nieuw thuis

Vandaag wil ik jullie mijn verhaal verder vertellen. Gelukkig eindigt dit verhaal wel iets vrolijker.
Op een dag stopte er een grote auto bij de tuin. Ik en nog een aantal honden werden in kleine hokjes gestopt in de auto. Ik vond het wel spannend, maar ook eng. Doodeng. Wat ging er nu gebeuren?

We zaten héééél lang in de auto. Ik was moe door alle gedoe met die grote honden in de tuin en wilde wel slapen. Maar naast mij lag Luna en Luna was bang. Ze piepte en jankte. Ik probeerde haar te zeggen dat het vast allemaal goed zou komen, maar ze luisterde niet. Sommige andere honden werden ook boos en blafte dat ze stil moest zijn. Het was dus erg luidruchtig. Gelukkig werden we soms uit de auto gehaald en konden we een plasje doen en wat drinken. Daarna weer terug in ons hokje in de auto. Na een hele lange tijd kwamen we aan bij een huis. Weer met allemaal honden. Weer allemaal groot. Ik was de kleinste. Ik was zóóó bang. Moest ik hier nu blijven?

Na een uurtje of zo (sorry, ik heb geen horloge) werd ik opgehaald door een mevrouw en haar kindje. Weer moest ik in de auto, weer een lange rit. Okay, niet zo lang en ook niet in een hokje, maar toch.... ik was moe van het reizen. Heel erg moe!
In hun huis probeerde ik te slapen, maar hun kindje wilde mij af en toe aaien. Ik vond niks meer leuk. Zelfs als ik naast het kindje op de bank lag, was ik niet blij. Ik vond alles maar vreemd en ik wilde eigenlijk weer terug naar de tuin met die oude man, mijn eerste baasje....die nu dood is... snik...
En toen...ik vind het heel moeilijk om te vertellen...maar toen...uhh...ik heb het kindje dus gebeten...en niet één keer, nee wel vijf keer! Sorry kindje...ik heb daar nu zo'n spijt van! We zijn ook nog samen naar de dierenarts geweest. Die vertelde hun dat ik eigenlijk al best weinig zag. De slechtziendheid was al vergevorderd, bijna blind. De nieuwe baasjes wisten dat niet! Oei, en ik had het meisje gebeten en die mevrouw was zwanger van tweede kindje..en...en.. Je begrijpt het al...Ik moest daar weg. Ik werd terug gebracht naar het huis met al die honden. Ik hoorde ze al blaffen toen ik met die mevrouw en haar kindje voor de deur stond. Oh nee, ik wilde ook niet terug! Oeps, was ik nu maar een lieve hond geweest.

Gelukkig werd ik na een tijdje (sorry, nog steeds geen idee hoeveel tijd er tussen zat) werd ik opgehaald door mijn huidige bazinnetje en Andy. Ik begroette Andy in het huis. De honden zaten gelukkig opgesloten, want ook Andy vertelde me dat hij andere honden die groot zijn ook niet altijd leuk vindt. Toen mocht ik mee in de auto....gelukkig een klein stukje rijden in de auto.

In mijn nieuwe thuis kreeg ik een mandje bij de houtkachel. Wat was dat warm! Gelukkig kreeg ik nu wel de rust om te gaan slapen. Ik kreeg zelfs een plekje op de gang waar het minder warm was en waar het lekker rustig is. Ik heb heel veel geslapen. Ik bleef maar slapen...heerlijk.  Op de foto hier onder lag ik dus op mijn plekje op de gang. Heerlijk. Toevallig was ik net op tijd wakker voor de foto!

Af en toe trok Andy me aan de oren mee naar buiten. Dat was echt irritant. Maar ik vond het wel fijn dat hij mij een beetje hielp om mijn weg te vinden in het huis. Alleen vond bazinnetje mij een beetje raar. Ze vroeg zich af waarom ik telkens tegen muren en deuren op liep. Ik hoorde haar dat zeggen tegen mij nieuwe baasje. Toen werd ik wel een beetje bang. Had niemand hun verteld dat ik nauwelijks nog wat zag? Ik zag in die periode alleen nog maar schaduwen. Hoe had de dierenarts dat die week er voor nog gezegd? Uhh...Slechtziendheid was vergevorderd, bijna blind. Daarom wist ik soms niet waar ik liep. Ze zouden me toch niet weg doen, omdat ik hartstikke stekeblind aan het worden ben? Ik was dus wel een beetje bang, maar ik werd gewoon dikke vrienden met Andy en Andy had beloofd om mij te beschermen. Dan konden ze me toch niet weg doen!!

De volgende keer vertel ik hoe ik wederom te horen kreeg dat ik toch echt hartstikke stekeblind ga worden...binnen een korte tijd! Ik hoop dat jullie in de tussentijd mij blijven volgen op mijn blog en Facebook. Tot snel!

Nachtmerries

Ik ben zo vaak aan het dromen 's nachts. Het zijn geen fijne dromen over geen fijne herinneringen. Eigenlijk zijn het gewoon nachtmerries. Ik maak dan angstige geluiden en meestal komt Andy dan bij mijn mandje staan. Soms word ik wakker en kijk meteen naar het koppie van Andy. Ook word ik wel eens wakker, doordat bazinnetje over mijn ruggetje aait en lieve woordjes zegt. Het is dan zo'n geruststelling dat ik dus niet in die verschrikkelijk tuin ben met allemaal grote gemene honden die mij willen opeten en ik probeer te vluchten.

Ik ben dit blog begonnen om te zorgen dat ik geen nachtmerries meer krijg, maar dan moet ik jullie wel mijn verhaal vertellen. Wie weet worden de akelige dromen dan wat minder vaak. Mijn verhaal begint dat ik, nadat ik bij mijn moeder wegging, bij een oude man ging wonen. Hij woonde alleen, was altijd thuis en ik had een plekje buiten. In mijn eigen hokje in de tuin had ik een paar warme kleden. Ik kreeg iedere ochtend van deze aardige baas een bak met brokjes en een bak met water.

De hele dag scharrelde het oude baasje door zijn huis en tuin. Soms kreeg hij bezoek van een vrouw. Ik denk dat het zijn dochter was. Die maakte wat dingen schoon. Zij was niet zo aardig, dus ik begroette haar nooit. Meestal ging ik dan in mijn eigen hokje liggen. Ik was altijd buiten. Als mijn baasje buiten was, dan liep ik achter hem aan. Hij praatte soms tegen mij en aaide me. Ik was dan heel lief door de tuin te verdedigen.

Op een dag kwam hij 's ochtends niet naar buiten om mij brokjes en water te brengen. Die nare mevrouw kwam langs en ik blafte dat ik nog geen brokjes had, maar ze ging weg zonder mij brokjes te hebben gegeven. Gelukkig kwam een andere mevrouw de volgende dag en die gaf mij brokjes. Zij nam mij ook mee. Ik heb mijn oude baasje nooit meer gezien. Die nieuwe mevrouw vertelde dat mijn baasje overleden was, zomaar in zijn slaap. Toen voelde ik mij echt alleen.

Ik werd meegenomen naar een huis met een grote tuin en hééél vééél honden. De meeste honden waren groter dan ik. Okay, ik ben klein, maar ik hoopte dat er nog wat meer kleine honden zouden zijn. Toen ik kwam blaften veel honden, wilde snuffelen en sommige gromden. Ik was nog steeds erg verdrietig en wilde die honden helemaal niet begroeten. Ik wilde mijn baasje weer zien.

Iedere avond zocht ik een beschut plekje voor mij alleen. Alleen 's nachts kwam er wel eens een grote hond en die gromde dan naar me. Ik was bang, heel bang. Ik wilde hier helemaal niet zijn. Mijn ogen waren in de periode daarvoor al minder geworden. Ik zag echt veel minder dan toen ik jong was. Ik wist niet waarom mijn ogen minder konden zien. Daarom schrok ik nog meer van die grote schaduwen. Ik ben toen vaak bang geweest. Ook moest ik naar een dierenarts. Die gaf mij allemaal prikjes enne...die heeft nog meer gedaan. Volgens mij noemen jullie dat castratie. Dat was echt pijnlijk! Diezelfde dierenarts vertelde dat ik een progressieve oogziekte heb. Dat betekent dat ik eerst kon zien en na verloop van tijd hartstikke stekeblind zal worden. Zo rond mijn vijfde jaar zou ik dan waarschijnlijk blind worden. Volgens mij was ik toen al bijna vijf jaar oud.

Wat een verdrietige tijd in een tuin leven met verschillende honden, niet allemaal even aardig. Weinig knuffels en geaaid worden door een lief baasje. Castratie en ook nog blindheid op korte termijn. Ik voelde me echt heel zielig...snik... En ontzettend alleen...snik... Ik denk dat ik nu maar even in een hoekje ga zitten huilen. Dan vertel ik jullie de volgende keer over mijn reis naar mijn nieuwe baasjes. Snik...snik...snik...