Speelgoed

Het is een saaie regenachtige dag vandaag. Ik lig dan het liefst in mijn mandje of voor de houtkachel. Lekker warm! Maar soms heb ik wel zin om te spelen. Met Andy of met mijn baasjes. Bazinnetje heeft vanmorgen een poging gedaan om te spelen met me, maar pffff...vandaag heb ik geen zin. Ik lig liever. Lekker een beetje luieren.

Andy en ik hebben een mand vol speelgoed. De meeste van ons speelgoed zijn knuffels. Gewoon door bazinnetje gekocht bij de kringloop, gewassen en kapot gemaakt door Andy. Andy sloopt eerst de ogen eruit, soms volgen de oren, neus en ledematen. Ik probeer de leukste knuffels te redden..hoe? Door er op te gaan zitten!

Tuurlijk houd niemand dit vol...ook ik niet. Dus, worden er knuffels gesloopt en weer nieuwe gekocht  door bazinnetje. Af en toe krijgt bazinnetje ook knuffels van andere mensen, maar de meeste worden voor een klein prijsje gekocht.

Ik heb een lievelingsknuffel....en hij heet aap. Aap heeft geen ogen meer. Maar ik kan zo leuk alleen met aap spelen. Gewoon in de bek nemen en heen en weer draaien met mijn koppie. Ik voel dan wel dat aap tegen mij aan komt...maar hij kan gelukkig niet ontsnappen. Aap is ook handig voor het touwtrekken. Ik doe dat met mijn baasjes of met Andy. Hoe? Gewoon door een poot van aap in mijn bek te houden en dan pakt Andy of mijn baasjes een andere poot en dan trekken maar. Kijken wie er het sterkst is. Andy wint meestal. Ik vermoed dat mijn baasjes mij soms laten winnen, maar eigenlijk hoop ik gewoon dat ik veel sterker ben.

Kijk hier speel ik alleen met aap.

Zielig hè, dat ie geen oogjes meer heeft? Ik vind het wel fijn, ben ik niet de enige blinde in dit huis.
Nou, ik ga weer lui in mijn mandje liggen...pfff...geen puf vandaag. Zijn jullie wel druk vandaag??

Tuig!

Vandaag deed ik weer een paar rondjes met mijn bazinnetje en Andy ging natuurlijk ook mee. Altijd en eeuwig lopen we dezelfde rondjes. 's Morgens, 's middags en 's avonds en voor het slapen gaan nog een plasje in de tuin. Alleen in de winter, als het vroeg donker is dan lopen we een klein rondje. We hebben dan onze lampjes aan, die zitten vast aan onze tuigjes. Op deze manier kan iedereen ons goed zien. Het schijnt namelijk dat mensen niet zulke goede ogen hebben als dieren. Okay, ik denk wel dat mensen betere ogen hebben dan ik. Ik ben natuurlijk hartstikke stekeblind.

De reden voor altijd dezelfde rondjes is, dat Andy toch wel enorm autistisch is. Hij houdt niet van nieuwe dingen. Als we eens in een andere omgeving een rondje willen lopen, dan is Andy bang. Hij trekt aan de lijn, durft nergens langs te lopen, want je weet maar nooit wat er zou kunnen gebeuren. Wat een sukkel! Aangezien ik toch niets zie, maakt het mij allemaal niets uit. Ik vind het wel handig altijd dezelfde rondjes, want nu weet ik precies waar ik mag plassen en poepen of waar obstakels zijn.

Op onze rondjes komen we ook andere honden tegen. Ik ruik ze soms al van een afstand. Ik gooi mijn neus dan meer de lucht in en ik weet dan precies welke hond er aan komt...mits ik die hond al een keer eerder geroken heb. Als Andy nog niet door heeft dat er een andere hond aan komt, dan blaf ik even. Andy kijkt dan snel rond en als de hond ons wil passeren dan gaan we samen blaffen. Andy begint, want hij weet of de hond dicht genoeg langs ons loopt.  Wij samen tegen de rest van de wereld, uhhh...hond. Wedden dat ze bang van ons zijn! Dat zal ze leren, tuig dat op ons rondje wil langs lopen. Okay, niet iedere hond leert er van, want we komen vaker dezelfde honden tegen.

Want hard blaffen dat we doen, dat verdient respect van alle honden. Alleen vinden onze baasjes dat niet zo grappig. Ze zeggen " ophouden", "gedraag je" en "klaar nu". Maar weet je hoe leuk het is te blaffen tegen het tuig, dat we op ons rondje tegen komen. Ik voel me dan zo groot en sterk. Dus, ik heb met Andy afgesproken dat we er gewoon mee door gaan. Gelukkig weten onze baasjes dat niet!

Zijn er hondenvriendjes die mee lezen? Doen jullie dat ook, blaffen tegen tuig dat gewoon denkt langs te lopen? Of mag dat niet van jullie baasjes?

Blindengeleidehond

Ik heb een maatje, broertje, bff en een blindengeleidehond. Dat is zijn niet verschillende honden, maar gewoon één hond. Hij heet Andy. Ja, hij is de hond, die ook bij mijn baasjes woont. Dit is hij...vies is hij op de foto... komt, omdat hij net tijdens een rondje in het vieze water is gesprongen...wat een sukkel. Maar goed...hij is dus wel even mijn hulphond.

Toen ik net bij mijn baasjes in huis kwam, hadden ze niet door dat ik al aardig op weg was om hartstikke stekeblind te worden. Ik liep tegen deuren en wanden op, ik had moeite om in een rechte lijn te lopen en ik wist soms mijn mandje en etensbak niet helemaal te vinden. Maar Andy heeft mij door die eerste dagen geholpen. Zag hij dat het niet helemaal goed ging..dan gaf hij mij een duwtje in de juiste richting. Hield bazinnetje de deur naar de tuin open, dan trok hij mij aan de oren naar buiten. Aan de oren mee trekken vond ik zóóó irritant, daar heb ik na een maand wel wat over gezegd. Mijn oren werden steeds langer...voor mijn gevoel...ik denk niet echt hoor.
Tijdens onze rondjes met onze baasjes helpt Andy me ook nog vaak. Gelukkig weet ik dat als de baasjes STOP roepen dat ik rustig aan moet doen, want dan sta ik bij een diepe plas. Als ik een klein rukje aan de lijn voel naar rechts, dan loop ik naar rechts. Soms schrik ik van iets, bazinnetje zegt dan altijd: "Doe maar rustig, er is niets." Andy komt dan naar mij toe om met zijn neusje tegen mij neus te gaan om mij gerust te stellen. Lief hè? Had je niet verwacht van zo'n stoere vent.
Mijn baasjes vinden mij ook stoer, want ik loop gewoon netjes mee. Als ik ergens tegen aan bots (bijvoorbeeld omdat Andy ergens staat en ik dat natuurlijk niet zie) of een misstap maak dan zeur en jammer ik niet. Het is zo en niet anders. Ik stap gewoon de tuin in, ook vreemde tuinen, ook op straat en in vreemde huizen ga ik gewoon lopen. Okay, soms een beetje langzaam, want ik wil wel graag alle geuren in mijn opnemen, maar ik vertrouw namelijk volledig op mijn baasjes en natuurlijk op mijn blindengeleidehond. Soms gaat het natuurlijk wel eens mis....over die keren vertel ik jullie binnenkort.

Op Facebook heet ik Toby Blind. Vond het wel mooi klinken Blind, Toby Blind.
Net zoiets als Bond, James Bond. Ik hoop dat je vriendjes met me gaat worden.

Wie ben ik? Wat ben ik?

Hallo lieve lezer,

Dit is mijn eerste berichtje. Vanaf vandaag wil ik jullie graag een inkijkje in mijn leven gaan geven.
Maar ik zal beginnen met me eerst even voor te stellen.

Ik ben Toby en ik ben een hond. Ik ben geboren op 1 maart 2010 in Bulgarije...waarschijnlijk. Ik weet dat ik geboren ben en ja het was in Bulgarije, maar ik weet eigenlijk niet wanneer. Mijn ouders hebben na mijn geboorte afscheid van mij genomen. Ik was toen nog maar een pup. Ik ben vergeten te vragen wanneer ik nou jarig ben. Het baasje waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond, vond mijn verjaardag niet belangrijk. Mijn verjaardag werd nooit gevierd. Maar uiteindelijk ben ik geëmigreerd naar Duitsland. Ik had toen een paspoort nodig. Bij de dierenarts kreeg ik mijn prikjes en toen was er dus een probleem. Niemand wist wanneer ik jarig ben. Daarom hebben ze maar gewoon een datum in een jaar. Dus, wie weet ben ik wel jonger! Of misschien wel ouder (snik).

Ik woon nu in Duitsland bij Nederlandse baasje en bazinnetje. Baasje gaat veel weg...iedere morgen, maar hij komt ook weer thuis. Bazinnetje zorgt de hele dag voor ons. Ja ons, dat heb je goed gelezen. Ik heb namelijk een vriendje hier in huis. Hij heet Andy, ook een hond en hij is op 8 oktober 2010 geboren. Hij weet wel wanneer hij echt jarig is. Misschien zijn we stiekem wel op dezelfde dag jarig.
Andy is mijn broertje, maar dat is eigenlijk raar. Ik zie er namelijk heel anders uit. Tenminste dat heb ik gehoord. Maar voor mij is het mijn broertje, mijn maatje.

Nu komt de reden waarom ik dit blog begin. Ik ben blind, hartstikke stekeblind. Hoe mijn baasjes er uit zien? Geen idee. Ik woon in een mooi huis, denk ik. Met een fijne tuin, met heerlijke bloemengeuren en een grasveldje. Soms vind ik het lastig om blind te zijn, maar meestal ben ik gewoon blij met mijn leven.

Ik ben geboren met een progressieve oogziekte. Dit houdt in dat ik wel kon zien toen ik geboren werd, nou...misschien niet de eerste dagen maar daarna werd ieder jaar dat ik leef mijn zicht minder. Ze zeggen dat ik rond mijn vijfde of zesde jaar hartstikke stekeblind ben geworden.

Mijn leven is soms saai, maar soms ook wel interessant om voor jullie te lezen. Ik hoop dat veel hondenvriendjes en mensenvriendjes mijn blog gaan volgen.

Tot de volgende keer.