Gevaarlijke situaties

Als we bij andere op bezoek gaan of gewoon ergens in een nieuwe omgeving zijn, dan ga ik er van uit dat mijn baasjes goed op mij letten. Ik vind het heerlijk om lekker te gaan struinen. De omgeving verkennen. Het liefst in tuinen die omheind zijn. Ik weet dan dat ik niet verder kan lopen en dat mijn baasjes, terwijl ze met andere mensen zitten te kletsen, mij heus wel in de gaten houden.

Ik vind tuinen met veel gras, bomen en struiken heerlijk. Soms vergeten mijn baasjes dat ik mijn tuigje nog om heb, meestal doen ze die wel af als we ergens zijn. Met zo'n tuigje kan het zijn dat ik vast kom te zitten in een struik of heb ik ruzie met een grote tak, die toevallig op de grond ligt waar ik rond loop. Ik ontdek de heerlijke geuren in de tuin. Vaak de geuren van planten en gras, maar soms ook van het hondje dat daar woont.

Als mijn baasjes vinden dat ik te vaak in gevaarlijke situaties ben geweest, dan moet ik verplicht op schoot zitten. Nu vind ik op schoot liggen echt wel fijn, maar niet als er veel te ontdekken is. Ik moet dan luisteren naar al die saaie verhalen, die de mensen aan elkaar vertellen. Nee, laat mij maar lekker lopen, dan slaap ik 's nachts ook lekkerder.

Zo liep ik in een tuin waar ik een heuveltje op kon lopen. Dat is toch altijd weer goed voor de conditie en goed voor de lijn. Ik merkte dat de wind steeds meer door mijn haren ging hoe meer ik de top van de heuvel bereikte.

Alleen vonden mijn baasjes de heuvel niet zo leuk. Waarom dat weet ik niet?! Ze hadden het over een gevaarlijke situatie. Ik merkte dat ik via de zijkant naar boven kon lopen. Maar als ik via een andere kant naar beneden ging dan werden mijn baasjes onrustig. Zij vonden het niet fijn en schreeuwde zelfs een keer dat ik niet verder mocht lopen. Iedereen was in rep en roer. Ik heb me toen een beetje gedraaid en ben toen verder gelopen.

Volgens mij viel het allemaal reuze mee met de gevaarlijke situatie. Ik heb gevraagd aan bazinnetje om een paar foto's te plaatsen van de situatie. Ik stond dus boven op de heuvel en zij stond beneden. Nee, ik sta niet op de foto, want ze waren allemaal in de stress om mij te behoeden voor een val. Nou, volgens mij viel dat allemaal wel mee. Wat vinden jullie? Was het echt gevaarlijk of viel het mee en was er stress voor niets?

Blauwe verf

Zoals ik al schreef waren we op bezoek bij Bruno. Daar zijn we meerdere keren geweest. Ook toen ik naar de dierenarts moest voor controle, ging Andy op bezoek bij Bruno. Zo hoefde hij niet alleen thuis te blijven. Zoals jullie weten vindt Andy het verschrikkelijk om opgesloten te zijn in huis. Helemaal als ik er niet ben.

Toen ik de eerste keer richting dierenarts moest, heeft Andy eventjes alleen gezeten. Hij had twee plasjes in huis gedaan, de kussens van de bank getrokken en zijn natte neus tegen alle ramen waar hij bij kon gedrukt. Daarom nam mijn bazinnetje voorzorgsmaatregelen toen ik weer naar de dierenarts moest. Andy mocht bij Bruno op bezoek.

Bij Bruno en zijn baasjes voelen wij ons op onze gemak. Andy is natuurlijk altijd nieuwsgierig. Dus toen ik bij de dierenarts was, kon hij het niet laten om zijn neus in andermans zaken te steken. Zo was het baasje van Bruno aan het verven. De raamkozijnen werden blauw geschilderd. Daarvoor hoefde we alleen naar Andy te kijken. Die was namelijk met zijn koppie tegen de blauwe verf aan gestoten.

Gelukkig weet bazinnetje hoe ze verf uit Andy zijn haren moet verwijderen. Die heeft al vaker verf op zijn lichaam gehad. Toen we thuis kwamen deed ze de tovertruc. Ze smeerde wat kokosolie op een doekje en wreef Andy weer schoon. Kijk, zo ziet Andy er uit zonder verf. Mijn maatje vond zichzelf leuker met de blauwe strepen. Wat vinden jullie?

Bruno begroeten

Als bazinnetje weg gaat, al is het maar voor even, dan vinden wij dat niet leuk. Tuurlijk kunnen wij het wel even redden zonder haar, maar liever gaan wij met haar mee. Dus, toen zij naar een bevriend stel in het dorp wilde, besloot zij met de auto te gaan en wij mochten op de achterbank mee.

Normaal moeten wij dan onze tuigjes aan en gaan wij in de gordel. Veiligheid voor alles. Alleen nu was het dichtbij en was het een flitsbezoekje, schatte bazinnetje in.

Wij zaten heerlijk op de achterbank in de auto, die door de airco lekker koel was. Bazinnetje stapte uit en liet de auto aan, zodat wij niet in een warme auto verbleven, maar in een heerlijk koele bolide. Ik vroeg Andy of hij kon zien, bij welke vrienden bazinnetje was. Hij vertelde me dat het de baasjes van Bruno waren. Bazinnetje stond met het bazinnetje van Bruno te praten.

Andy vertelde me dat hij uit de auto wilde om Bruno te begroeten. Ik vroeg hem of de deuren dicht zaten. "Tuurlijk," zei Andy. "Daarom is het ook zo lekker aangenaam in de auto. De airco blies genoeg koele lucht naar binnen. Maar ja...als Andy iets wil...dan krijgt hij het ook voor elkaar!

Hij ontdekte dat het knopje van de elektrische ramen het weer deed. Een tijdje gingen de ramen niet open als je op het knopje drukte. Het had iets te maken met kinderslot of zo. Dus, langzaam ging het raam naar beneden en sprong Andy uit de auto naar buiten.

Bazinnetje had helemaal niets in de gaten. Alleen het bazinnetje van Bruno zei: "Kijk, daar loopt Andy." Ik hoorde dat wel! Alleen dacht ik nog, waarom ben ik niet net als Andy. Ik kan niet uit ramen  springen, omdat ik niet weet waar ik dan eindig. Blind zijn is op dit soort momenten niet zo leuk.

Ik hoorde aan bazinnetje dat zij het niet okay vond dat Andy uit de auto was gesprongen. Ze was boos, omdat Andy weer krassen op de auto had gemaakt. Ach, een paar krassen, wat maakt het uit, ik zie ze toch niet.

Gelukkig werd ik door bazinnetje uit de auto gedragen en in de tuin gezet. Zo konden wij Bruno begroeten. Bruno is een echte goedzak. Hij vindt het leuk als we langs komen, maar hij laat ons wel onze eigen ding doen. Dus, ik ging weer lekker rondstappen in de tuin. Zo werd het korte bezoekje, toch nog een lang bezoek.

Nog even een foto van Bruno en Andy. Ik liep op dat moment ergens anders.

Visite

Ondanks dat ik nu hartstikke blind en tijdelijk doof ben, gaat het leven gewoon door. Zo kregen we visite van drie drukke, speelse, energieke, ongeleide projectielen. Ze luisteren naar de namen Mikky, Ruby en Nouky. Ze hoorde bij een man en een vrouw. Die stemmen herkende ik nog. De dames heb ik nog nooit ontmoet.

Ik moest dan ook best even wennen aan het drukke drietal. Soms kwamen ze bij mij in de buurt en dan gromde ik naar ze. Je weet nooit wat ze doen. Ik zie ze niet en ik hoor ze nu ook niet. Andy schreeuwde later in mijn oor dat ze vooral de tuin aan het verkennen waren en veel aan het rennen.

Ze waren jaloers op ons mooie veldje waar wij worden uitgelaten. Daar gingen ze keihard rennen. Ik kon natuurlijk niet mee doen. Ik ren nooit, omdat ik nooit zo snel weet waar ik dan ben en welke obstakels er zijn. Andy had ook geen zin om met het drukke drietal te gaan rennen. Hij moest even aan ze wennen.

Na het rondjes rennen werden ze wat rustiger en gingen in het veldje snuffelen.

Toen ze weer richting Andy liepen, durfde Andy wel een beetje in hun buurt te komen om mee te snuffelen. Hij moest alleen uit kijken met Nouky, die kon soms een beetje jaloers zijn als hij in de buurt kwam bij Ruby. Ruby en Andy konden het wel goed met elkaar vinden.

Ik bleef wel de hele tijd op gepaste afstand. Het was mij te druk. Straks zou ik tegen één van de dames oplopen en zouden ze misschien boos worden.

Wat ik wel leuk vond is, het samen verdedigen van onze tuin. Eerst mochten wij niet verdedigen en werd Nouky boos als wij gingen blaffen. Toen wij haar hadden uitgelegd dat wij dat altijd doen, gingen ze ons helpen. Tja, daar staan we dan met 5 honden bij de ingang van de tuin. Niemand durft nu nog in de buurt te komen. Toch?

's Avonds waren we erg moe van ons bezoek, maar ik heb gehoord dat de dames ook uitgeput waren. Zij zijn nog wel jong en energiek, maar ook zij waren gesloopt. Gelukkig kwamen ze niet iedere dag langs. 

Wederom pech!

Ik blijf maar in de lappenmand. Jullie raden nooit waar ik ben geweest? Jawel, wederom bij de dierenarts. Mijn bazinnetje dacht dat ik wellicht een grasaar in mijn oor had. Ik schudde mijn kop heen en weer. Ik krabbelde aan mijn oor en Andy likte aan mijn oor. Ik ben wel blij dat mijn vriendje dat doet. Alleen hielp het niet echt.

Toen bazinnetje een aantal grasaren in onze tuin vond, waren de rapen gaar. We moesten naar de dierenarts. Die keek in mijn oren en constateerde dat ik allerlei bacteriën in mijn oren heb. Gewoon vieze oren dus.

Dat komt waarschijnlijk, omdat ik overal in de schaduw op de grond lig. Bazinnetje heeft wel een kussen voor ons in de tuin liggen, maar niets is zo lekker dan gewoon languit in het gras of zelfs op de steentjes te gaan liggen.

Nu maakt bazinnetje mijn oren iedere ochtend en avond schoon met een paar druppels van vloeistof wat ze in mijn oren doet. Dat kriebelt en jeukt. Ik schud mijn koppie daarna gewoon veel heen en weer.

Ik hoorde de dierenarts zeggen dat ik volgende week weer langs moet komen voor controle. Dat betekent nog een keer naar de dierenarts. Zo vaak kom ik eigenlijk nooit bij de dierenarts.

Toen wij bij de dierenarts waren, was Andy alleen thuis. Die haat het om alleen thuis te zijn. Toen wij terug kwamen had hij twee plasjes in huis gedaan en alle kussens van de bank gegooid. Zijn natte neus tegen de ramen gedrukt. Geprobeerd om de hondensnoepjes te pakken. Hij was dus erg druk geweest. Maar wat was hij blij dat we er weer waren! Ik heb nog maar niet verteld dat hij volgende week weer eventjes alleen op het huis moet passen. Dat gaat hij echt niet leuk vinden.