Hartstikke stekeblind binnen korte tijd

Ik had de vorige keer dus al verteld dat mijn nieuwe baasjes niet door hadden, dat ik blind aan het worden was. Andy wist het wel, maar zij niet. Een beetje dom vond ik het wel. Maar misschien waren zij ook een beetje blind.

Ik was nog maar een paar dagen bij mijn nieuwe baasjes en toen ging de deur open en kwam er iemand op bezoek. Ze riep me naam...grappig..nooit ontmoet, maar zij wist wie ik was. Ze riep me en ik liep zo goed en kwaad ik kon naar haar toe. Nadat we elkaar begroet hadden, ging ze met mijn bazinnetje praten. Ik hoorde hun heus wel. Ook die aardig jonge mevrouw, ik hoorde dat ze Linda heet, vond mij raar. Zij sprak toen uit dat ze dacht dat ik misschien niet helemaal goed zag.

Linda (familie van mijn baasjes, hoe en wat dat weet ik niet...ik ben een hond en vind dat dus niet belangrijk) en mijn bazinnetje zijn toen samen met mij naar de dierenarts gegaan. We moesten in de wachtkamer plaats nemen. Andy was niet mee. De deur ging open en er kwam een grote hond uit de spreekkamer van de dierenarts. Dat wist ik niet, want ik zag het toen allemaal al niet zo best. De dierenarts vond mij raar en zei tegen mijn bazinnetje: "Normaal gesproken zijn die kleine hondjes altijd fel aan het blaffen als er een grote hond uit de spreekkamer komt. Maar jouw hond doet niets. Wat een schatje!" Natuurlijk blaf ik niet...ik zie niets mensen! Mijn bazinnetje gaf toen aan dat ze het vermoeden heeft, dat ik ook niet goed zag en daarom niet reageerde op de grote hond. De dierenarts keek met een licht in mijn ogen. Dat licht dat zag ik toen nog wel. Tja, dat had ik de afgelopen tijd ook veel in mijn ogen zien schijnen. In Bulgarije waar ik in de tuin bij de grote honden heb geleefd, heeft de dierenarts mij onderzocht, ook mijn ogen. Bij die baasjes met het kindje die ik gebeten heb, nog steeds sorry kindje, werd ik door een dierenarts onderzocht. En nu wederom werd er een licht in mijn ogen geschenen om te zien hoeveel ik nou zag. Mijn bazinnetje was wel verbaasd dat ik zo weinig zag. Dat wist ze helemaal niet, toen ze me ophaalde. De dierenarts stelde voor dat mijn bazinnetje met mij naar een dierenkliniek zouden gaan.

Een paar weken later werd er opnieuw in de poppetjes van mijn ogen gekeken. Opnieuw werden onderzoeken gedaan. Deze keer was het wel uitgebreider dan alle onderzoeken die ik had gehad. Ze waren erg lief voor mij. Ik werd zelfs vaak op getild en geknuffeld. Mijn baasjes kregen toen te horen dat ik binnen een half jaar blind zou zijn. Dat vonden ze zo zielig voor mij. Ook iedereen die daarna hoorde dat ik bijna blind ben, vinden mij zielig...maar mensen IK BEN NIET ZIELIG. Echt niet, ik kan prima leven met mijn blindheid. Ik heb hele lieve baasjes en een blindengeleidehond. Ondertussen ben ik dus nu toch echt hartstikke stekeblind.