Op een dag stopte er een grote auto bij de tuin. Ik en nog een aantal honden werden in kleine hokjes gestopt in de auto. Ik vond het wel spannend, maar ook eng. Doodeng. Wat ging er nu gebeuren?
We zaten héééél lang in de auto. Ik was moe door alle gedoe met die grote honden in de tuin en wilde wel slapen. Maar naast mij lag Luna en Luna was bang. Ze piepte en jankte. Ik probeerde haar te zeggen dat het vast allemaal goed zou komen, maar ze luisterde niet. Sommige andere honden werden ook boos en blafte dat ze stil moest zijn. Het was dus erg luidruchtig. Gelukkig werden we soms uit de auto gehaald en konden we een plasje doen en wat drinken. Daarna weer terug in ons hokje in de auto. Na een hele lange tijd kwamen we aan bij een huis. Weer met allemaal honden. Weer allemaal groot. Ik was de kleinste. Ik was zóóó bang. Moest ik hier nu blijven?
Na een uurtje of zo (sorry, ik heb geen horloge) werd ik opgehaald door een mevrouw en haar kindje. Weer moest ik in de auto, weer een lange rit. Okay, niet zo lang en ook niet in een hokje, maar toch.... ik was moe van het reizen. Heel erg moe!
In hun huis probeerde ik te slapen, maar hun kindje wilde mij af en toe aaien. Ik vond niks meer leuk. Zelfs als ik naast het kindje op de bank lag, was ik niet blij. Ik vond alles maar vreemd en ik wilde eigenlijk weer terug naar de tuin met die oude man, mijn eerste baasje....die nu dood is... snik...
En toen...ik vind het heel moeilijk om te vertellen...maar toen...uhh...ik heb het kindje dus gebeten...en niet één keer, nee wel vijf keer! Sorry kindje...ik heb daar nu zo'n spijt van! We zijn ook nog samen naar de dierenarts geweest. Die vertelde hun dat ik eigenlijk al best weinig zag. De slechtziendheid was al vergevorderd, bijna blind. De nieuwe baasjes wisten dat niet! Oei, en ik had het meisje gebeten en die mevrouw was zwanger van tweede kindje..en...en.. Je begrijpt het al...Ik moest daar weg. Ik werd terug gebracht naar het huis met al die honden. Ik hoorde ze al blaffen toen ik met die mevrouw en haar kindje voor de deur stond. Oh nee, ik wilde ook niet terug! Oeps, was ik nu maar een lieve hond geweest.
Gelukkig werd ik na een tijdje (sorry, nog steeds geen idee hoeveel tijd er tussen zat) werd ik opgehaald door mijn huidige bazinnetje en Andy. Ik begroette Andy in het huis. De honden zaten gelukkig opgesloten, want ook Andy vertelde me dat hij andere honden die groot zijn ook niet altijd leuk vindt. Toen mocht ik mee in de auto....gelukkig een klein stukje rijden in de auto.
In mijn nieuwe thuis kreeg ik een mandje bij de houtkachel. Wat was dat warm! Gelukkig kreeg ik nu wel de rust om te gaan slapen. Ik kreeg zelfs een plekje op de gang waar het minder warm was en waar het lekker rustig is. Ik heb heel veel geslapen. Ik bleef maar slapen...heerlijk. Op de foto hier onder lag ik dus op mijn plekje op de gang. Heerlijk. Toevallig was ik net op tijd wakker voor de foto!
Af en toe trok Andy me aan de oren mee naar buiten. Dat was echt irritant. Maar ik vond het wel fijn dat hij mij een beetje hielp om mijn weg te vinden in het huis. Alleen vond bazinnetje mij een beetje raar. Ze vroeg zich af waarom ik telkens tegen muren en deuren op liep. Ik hoorde haar dat zeggen tegen mij nieuwe baasje. Toen werd ik wel een beetje bang. Had niemand hun verteld dat ik nauwelijks nog wat zag? Ik zag in die periode alleen nog maar schaduwen. Hoe had de dierenarts dat die week er voor nog gezegd? Uhh...Slechtziendheid was vergevorderd, bijna blind. Daarom wist ik soms niet waar ik liep. Ze zouden me toch niet weg doen, omdat ik hartstikke stekeblind aan het worden ben? Ik was dus wel een beetje bang, maar ik werd gewoon dikke vrienden met Andy en Andy had beloofd om mij te beschermen. Dan konden ze me toch niet weg doen!!
De volgende keer vertel ik hoe ik wederom te horen kreeg dat ik toch echt hartstikke stekeblind ga worden...binnen een korte tijd! Ik hoop dat jullie in de tussentijd mij blijven volgen op mijn blog en Facebook. Tot snel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten