Nieuw kussen

Gisteren was ons bazinnetje erg ijverig. Ze dook achter een machine, die lawaai maakt en toverde nieuwe kussens te voorschijn. Deze heeft ze in onze mandje boven gelegd. Ik ben daar helemaal niet blij mee. En Andy ook niet. Nu willen we natuurlijk niet ondankbaar zijn, maar onze mandje ruiken niet meer naar ons en liggen niet lekker.

We vonden onze mandjes heerlijk naar onszelf ruiken. De kussens stonden bijna naar ons lichaam. Het fleece dekentje zat vol met onze haren. Soms ging bazinnetje het allemaal wassen en dan rook het vaag naar wasmiddel en naar ons. De haren konden gewoon niet meer verwijderd worden. Ook de vlekken bleven er in. Dat vertelde bazinnetje mij allemaal. Daarom had ze besloten dat wij weer nieuwe frisse kussens moesten krijgen in ons mandje.

Nu heeft ze die kussens zelf gemaakt. Dat is misschien wel lief, maar de kussens liggen niet lekker. Ze zijn te bol. Bazinnetje zei dat we er gewoon in moeten gaan liggen en dat ze vanzelf platter gaan worden. Ik vond het vannacht niet fijn liggen. Ik heb gedraaid en gedraaid en gedraaid en toen ik dacht nu lig ik misschien wat beter, zakte mijn poot weer weg en moest ik weer draaien. Andy vond het ook helemaal niets en ging zelfs jammerend voor de slaapkamerdeur van onze baasjes liggen piepen.

Ik denk dat we allemaal een beetje slecht geslapen hebben en dat allemaal, omdat bazinnetje het nodig vond dat wij nieuwe kussen moesten in onze mandjes. Soms heeft ze wel rare ideeën.

Zo zag ons mandje er eerst uit. Niets mis mee.....toch?

Maar nu ziet het er zo uit. 

We hebben er nog wel een lekker fleece dekentje bij gekregen. Maar toch...het ruikt niet naar ons, het ligt nog niet lekker en het is niet fijn om weer iets nieuws te leren kennen. Ik hoop stiekem dat we onze oude kussens en dekens weer terug krijgen, want anders liggen we vannacht weer niet lekker. 

Ik ga nu maar snel op mijn kussen beneden in de gang liggen. Die ligt lekker, ruikt naar mij en Andy en is nog altijd hetzelfde! Heerlijk nog even een paar uurtjes extra slapen. Mmmmm....

Verf en Andy

Verf en Andy zijn twee dingen, die niet bij elkaar zijn weg te halen. Ik had al eerder geschreven over Andy die een blauw koppie had, omdat hij met zijn kop langs een raamkozijn ging waar net geverfd was. Dat was in de zomer.

Nu in de herfst besloten onze baasjes in huis een aantal muren te verven. Gelukkig een roomwitte kleur. Die valt bij Andy niet op. Terwijl mijn baasjes druk waren, moesten wij in onze mandjes blijven. Ik deed dat ook. Ik weet namelijk niet waar alles staat, verfbak, emmer met verf, kwasten met verf en de meubels waren ook verschoven. Dus, ik luisterde maar gewoon naar wat mijn baasjes deden.

Andy niet. Andy ging telkens uit zijn mandje. Hij rook aan de verf. Hij liep onze baasjes voor de voeten. Bijna had hij verf aan zijn lijf, maar dat konden de baasjes net voor komen. Verf heeft gewoon een enorm aantrekkingskracht op Andy. Misschien kunnen ze hem leren verven.

Zo vertelde Andy mij ook een keer over dat hij wel vaker verf op zijn lijf had. Hij was samen met bazinnetje in Hongarije. Ik woonde toen nog niet bij deze lieve baasjes. Andy wilde de hele dag bij bazinnetje zijn, maar die kon hem niet gebruiken. Ze was druk bezig om een kast blauw te verven. De dag er na, moest de kast nog een keer geverfd worden en wederom was ze heel druk. Andy moest zichzelf vermaken. En dat deed hij door lekker in het zonnetje te genieten.

Eind van de middag werd de oude schuur met de scheve oude deuren, waar bazinnetje de kast had geverfd, gesloten. Andy kon wel onder de deur kruipen, maar dat mocht niet. Bazinnetje was bang dat hij dan toch weer langs de pas geverfde kast zou lopen. Daarom ging Andy maar spelen met een hagedisje. Hij rende achter het hagedisje aan. Het hagedisje was een beetje bang en rende overal naar toe en uiteindelijk zocht hij zijn heil door onder de schuurdeur de schuur in gaan. Andy er achter aan. Het hagedisje was sneller en Andy had hem uit het oog verloren. Andy heeft geprobeerd onder de kast, achter de kast en zelfs in de kast te kijken om te zien of de hagedis zich daar verstopt zat. Helaas, hij was de hagedis kwijt. Teleurgesteld kwam hij onder de schuurdeur gekropen weer naar buiten.

Op dat moment kwam bazinnetje uit het huis gelopen en zag wat Andy had gedaan. Bazinnetje was een beetje boos, maar moest ook lachen. Andy had namelijk overal blauwe strepen. Op zijn koppie, op zijn lijf echt overal vond ze blauw. Toen wist bazinnetje nog even niet hoe ze dat moest verwijderen. Dat heeft ze opgezocht op internet. Ze heeft toen met kokosolie op een stukje keukenrol alle verf van Andy verwijderd en Andy, die likte vervolgens de kokosolie van zijn lijf.
Gelukkig heeft bazinnetje nu veel ervaring met het verwijderen van verf van Andy zijn kop, poten, rug, buik, staart en ga zo maar door. En bazinnetje...die kon de kast nog een keer verven.

Mandjesdans

Mandjesdans? Ik hoor jullie al denken... wat is dat? Dat is wat Andy en ik doen. Vooral 's nachts
en zonder muziek. Wij gaan 's avonds als onze baasjes naar hun mandje gaan, naar onze eigen mandjes. Die staan boven, wel zo gezellig.

Andy heeft zijn mandje waar hij in gaat liggen en ik heb mijn mandje. Alleen gedurende de nacht wisselen we van mandje. Soms ga ik een tijdje beneden liggen of ik ga Andy irriteren en dan ga ik voor zijn mandje staan. Ik doe dan zo irritant, dat Andy uit zijn mandje gaat en in mijn mandje gaat liggen. Soms gaat Andy naar beneden om bij de voordeur te gaan blaffen. Daarna gaat hij soms beneden liggen. Kortom, we veranderen telkens van mandjes.

Als bazinnetje 's nachts naar de w.c. moet, dan kijkt ze altijd even naar ons of alles goed gaat. Ik weet dat natuurlijk van Andy...ik zie dat niet. Ze ziet ons dan in elkaars mandje liggen. Soms loopt ze naar beneden om te zien of daar een hond ligt als ze één van ons mist. Soms moet Andy 's nachts nog een keer plassen en gaat ze naar beneden met Andy zodat hij in de tuin een plasje kan doen. Dan lig ik bij het naar beneden gaan van bazinnetje in mijn eigen mandje en als ze weer terug komt naar boven lig ik soms in Andy zijn mandje.

Vaak zegt ze 's ochtends daarom ook: "Wat een mandjesdans hebben jullie weer gedaan vannacht!" Tja, het is best fijn om zoveel mandjes in huis te hebben. Het is toch nou éénmaal zo dat verandering van mand een hond lekker doet slapen. Slapen jullie wel altijd in dezelfde mand?

Luieren

Het weer is nu echt herfstig. We lopen nu over bladeren in wind en regen. Ik moet nu echt oppassen, dat mijn pootjes niet te nat door worden door alle plassen op de weg. Mijn bazinnetje houdt niet van regen en wil dat we wel in een lekker tempo doorlopen als het regent. Ik vind regen niet erg en ik neem de tijd om overal te snuffelen. Baasje is zelfs nog erger. Als het regent, wil hij niet met ons lopen. Hij wacht dan tot de bui over is. Ik vind dat stom. Ik wil gewoon mijn rondjes doen.

Na ons rondje worden we lekker droog gemaakt met een handdoek. En dan...dan komt het mooiste moment... we gaan voor de houtkachel liggen opdrogen. Gewoon liggen, af en toe omdraaien zodat alles gelijkmatig droog wordt. We liggen gewoon op de grond. De kachel is soms zo heet dat een koude vloer het weer een beetje compenseert, anders zouden we ontploffen door de warmte.

Als we droog zijn, blijven we gewoon liggen. Soms vinden we het te heet worden en dan kruipen we in ons mandje. Onze mandjes staan wat verder van de kachel, maar dat is niet erg. De mandjes zijn warm genoeg.

Vroeger toen ik net bij onze baasjes kwam, vond ik de houtkachel maar niks. Het was mij te warm. Ik mocht in een mandje dicht bij de kachel, maar vaak kroop ik uit het mandje en ging gewoon op de vloer liggen. Of ik ging even naar buiten om daar op de mat te gaan liggen. Even afkoelen. Het was best lief bedoeld dat ik een fijn plekje bij de houtkachel kreeg, maar voor mij hoefde dat niet zo. Ik vond het wel fijn om dicht bij mijn nieuwe bazinnetje te zijn. Ook was Andy erg lief voor mij en natuurlijk nog steeds.

Nou, ik ga weer even doen waar ik heel goed in ben. Chillen bij de houtkachel, want zo'n houtkachel is ook fijn als je niet nat bent door de regen.

Blind

Zoals jullie natuurlijk weten ben ik een hartstikke blije blinde hond. Ik heb een prima leven met mijn hondenbegeleider en fijne vriend Andy en met mijn baasjes. Ik zie niets, maar ik ben er aan gewend.
Ik hoor wel veel.

Zo vind ik het belletje van de toegangsdeur naar de kapsalon naast ons huis erg irritant. Ik blaf als ik buiten ben altijd als ik dat stomme belletje hoor. Het is een hoge toon en dat vind ik niet zo fijn aan mijn oren. Ik blaf ook naar alle bezoekers van de kapsalon, naar de mensen die langs de kapsalon lopen of fietsen. Eigenlijk alles wat aan de zijkant van ons huis gebeurd. Ik let gewoon goed op. Natuurlijk helpt Andy mij mee. Kortom, ik blaf eigenlijk best wel stiekem een beetje veel. Baasjes corrigeren me wel, maar daar trek ik me niet veel van aan.

Zo sprak mijn buurvrouw met mijn bazinnetje tijdens een rondje. Ze praten wel vaker...maar nu hoorde ik mijn naam en ik bleef dicht bij ze lopen om te horen wat ze over mij aan het roddelen waren.

De buurvrouw, werkzaam in de kapsalon, vertelde dat een wat oudere mevrouw, die haar haren kwam laten knippen en weer in de krul liet zetten met haar een gesprek begon. Het ging als volgt.
"Ik hoor een hond blaffen. Is dat jullie hond?" "Nee," zegt mijn buurvrouw. "Dat is de hond van de buren. Hij is blind. Daarom blaft hij naar alles wat hij hoort." "Een blinde hond? Dat is vreselijk! Zo'n hond moeten ze laten inslapen!" De buurvrouw reageerde geschokt; "Hoezo in laten slapen? Het is een vrolijk hondje. Hij blaft alleen wat vaak."

Ik was zo geschokt van het gesprek dat mijn buurvrouw met haar klant had, dat ik ter plekke bleef staan. Okay, ik moest ook een plasje doen, maar ik was wel geschrokken. Waarom moet ik dood? Omdat ik niets kan zien? Of omdat ik te veel blaf? Gelukkig hebben mijn baasjes niet dezelfde mening. Ik wil nog helemaal niet dood. Ik vind het leven nog veel te leuk.

Klok kijken

Mijn bazinnetje vindt dat ik een verstoorde biologische klok heb. Ik weet niet goed wat dat betekent. Ik kan me nog wel herinneren dat ik vroeger mensen op een klok heb zien kijken. Misschien is het zo iets. Ik kan alleen niets meer zien, en weet ook niet hoe laat het is. Ik zie niet of de zon hoog aan de hemel staat, of dat het donker is of juist licht. Ik zie niets...dus moet ik op mijn gevoel af gaan.

Ik denk soms; ik heb nu zin in een rondje. Dan ga ik naast bazinnetje staan of zitten en kijk haar aan. Of ik ga irritant voor haar voeten lopen, dat is natuurlijk best lastig want voeten zijn al snel overal.
Ik hoop dan dat ze me ziet en ook weet dat het tijd is voor een rondje. Meestal zegt ze: "Het is nog lang geen tijd voor jullie rondje!"

We lopen iedere ochtend, als één van de baasjes fris gedoucht en aangekleed is. Als ik de douche hoor dan ga ik al vast lopen drentelen. Ik weet dat het rondje er aan zit te komen. Soms loop ik wel een beetje in de weg, maar ik kan ze maar beter er aan herinneren dat we uitgelaten willen worden. Straks vergeten ze ons nog eens...niet dat het ooit gebeurd is. Soms gebeurd het iets later dan ik wil, maar vergeten hebben ze ons nog niet.

De middagronde is al wat lastiger. Ik weet niet goed wanneer het middag is. Soms eten de baasjes voor het rondje en soms er na. Soms is bazinnetje alleen en eet ze alleen en dan kan het ook zijn nadat ze gegeten heeft dat ze een rondje loopt. Soms is ze weg en komt ze terug en lopen we meteen een rondje. Vaak is ze gewoon thuis en dan opeens gaan we lopen. Ik weet gewoon niet wanneer het middag is. Daarom loop ik wat vaker naar de baasjes om te checken of we gaan.

De avondronde is nog lastiger....ik heb geen idee wanneer de avondronde is. Deze is meestal voor het eten. Dus, er is geen moment dat ik denk misschien gaan ze binnenkort eten en krijgen wij nu eerst een rondje. Nu wordt het telkens dat we met donker gaan lopen...maar ik zie het niet.

Ik weet wel dat het de avondronde is, omdat we met lampjes lopen. Andy zegt dat we echt voor gek lopen. Hij noemt het stomme kermislampjes. Maar ik denk dat het is, omdat mensen niet zulke goede ogen hebben als wij en zij de lampjes nodig hebben. Ik loop daarom netjes naast bazinnetje zodat het lampje haar helpt de weg te vinden.

Pas mochten de baasjes langer slapen en moesten wij dat ook. Dat vertelde ze me toen we naar ons mandje gingen. Hoe weet ik nou dat ik langer moet slapen. Ik weet alleen dat het wel lang duurde voordat we weer een rondje gingen lopen, maar dat vind ik wel vaker.

Maar goed...ik ga weer even bij bazinnetje zeuren.... Zal het al tijd zijn voor een rondje??

Verliefd!

Andy is verliefd, smoorverliefd! Op wie? Op een hond natuurlijk. Het is een lief klein teefje van nog geen jaar. Ze lijkt een beetje op Andy. Tja, dat kan ik niet zien, aangezien ik hartstikke stekeblind ben. Ik heb het van bazinnetje gehoord.

Zodra Andy haar ziet, hij ziet haar eerder dan ik haar kan ruiken, dan wordt hij blij. Hij schreeuwt meteen naar mij dat hij haar ziet. Soms gaat Andy al liggen, wil hij niet meer verder lopen. Hij wacht tot ze bij elkaar zijn. Na een begroeting moet er uitgebreid worden gespeeld. Wel aan de riem, anders wordt het gevaarlijk op straat. Hij heeft namelijk alleen maar oog voor zijn vriendinnetje.

Zijn grote liefde heet Luna, ze is nog geen 1 jaar oud. Kijk en dat vind ik dus raar. Andy is 8 jaar oud en zij is nog maar een klein meisje. Hoewel Andy weer helemaal jong wordt als hij haar ziet. Slofte hij nog een beetje voordat we haar tegen kwamen...dan is dat bij de ontmoeting met Luna helemaal voorbij en voelt hij zich een jonge God.

Helaas, komen we haar niet dagelijks tegen. En geloof me, dat is echt jammer. Hij klaagt dan dat hij haar mist en hij graag weer zou willen ontmoeten. Hij raakt niet uitgepraat over Luna. Dan vraagt hij: "Vind je haar ook niet lekker ruiken?" "Vind je haar ook niet lief?" Ik vind haar best wel aardig, maar niet meer dan dat. Ik vind het prima om na een ontmoeting meteen door te lopen. Spelen met andere honden is voor mij nu eenmaal lastig. Bovendien vind ik haar echt te jong.

Op ons rondje komen we langs het huis waar Luna woont. Andy gaat dan altijd langzamer lopen, zelfs langzamer dan ik. Hij kijkt of hij haar ziet. Hij snuffelt aan de overkant van het huis extra lang. Soms maakt hij extra geluiden. Alles om maar te zorgen dat Luna hem ook hoort en naar buiten komt.

Pas zat Luna ons al op te wachten. Ze stond achter het hek en blafte naar ons toen we langs liepen.

Andy rende op haar af. Hij was zo blij! Hij speelde met haar, ieder aan een kant van het hek. Bazinnetje en ik wachtte geduldig tot ze uitgespeeld zijn en Andy met ons wilde door lopen.

Uiteindelijk lukte dat en gingen we naar huis. Thuis kon ik natuurlijk weer de hele dag verhalen over hoe lief en leuk Luna is aanhoren. Leuk, zo'n verliefde kerel in huis.