Op het huis passen

Baasjes gaan nog wel eens allebei weg. Dat vinden wij niet zo leuk. Het liefst willen wij altijd baasje of bazinnetje in de buurt hebben. Andy vertelde dat toen ik er niet was, hij helemaal alleen op het huis moest passen. Dat vond hij echt verschrikkelijk. Hij blafte dan de hele tijd. Zelf als bazinnetje weer terug was dan was hij nog steeds overstuur dat ze weg was geweest. Nu is Andy wel blij dat we tenminste samen thuis zijn en samen op het huis passen.

Voordat baasje of bazinnetje het huis verlaat hebben ze een ritueel. De laatste die weg gaat die zegt: "Gaan jullie goed op het huis passen?" Duh... tuurlijk. Wat moeten we anders doen?
Dan krijgen we ook een kauwstaafje. Daar kunnen we de tijd mee doden als ze weg zijn.
Vaak zeggen ze nog hoe lang ze ongeveer weg blijven. Stel dat ze lang weg blijven en zelfs met een ronde niet thuis zijn. Dan vertellen ze ons ook dat we tussendoor worden uitgelaten door iemand anders.

Meestal gaan we dan liggen slapen als ze weg zijn. Ik ga niet altijd meteen op mijn kauwstaafje bijten, die bewaar ik meestal even.

Soms mis ik bazinnetje best wel. Ik praat heus wel met Andy, maar bazinnetje is toch mijn rots in de branding....en als ze dan weg is...tja, dat vind ik best lastig. Ik mis vooral haar geur. Dus, ik zoek dan altijd haar sloffen of een paar schoenen. Dan sleep ik 1 schoen of slof mee naar mijn kussen en dan ga ik er naast liggen. Door de geur van haar zweetvoeten is ze toch een beetje bij me.

Andy vind dat raar en pest me er soms ermee. Hij vind het stom dat ik de geur van zweetvoeten lekker vind. Nou, ik ga hem toch ook niet pesten als hij weer een tijdje op de uitkijk staat, omdat hij echt hoopt dat ze snel naar huis komen. Ik ben dan misschien hartstikke stekeblind, maar ik weet heus wel dat hij daar voor het raam staat te kijken of ze al komen.

Bazinnetje vertelde me net dat ze zometeen ook weer even weg moet. Gelukkig is ze er wel met de rondes...niet dat we daar zin in hebben...maar dan weet ik dat ze niet te lang weg is. Dat is fijn!
Vinden jullie hondenvriendjes het ook zo naar als jullie baasjes weg zijn? Of zijn wij de enige honden die dat niet zo leuk vinden?

Geen zin in rondjes

Iedere dag doen we dezelfde rondjes. Normaal vinden we dat leuk. Alleen de laatste tijd hebben Andy en ik allebei weinig zin om een rondje te lopen. Vandaag is het warm en doe ik er extra lang over. Gisteren was het kouder en had ik ook geen zin. Ik doe wel enthousiast als ik hoor dat bazinnetje zegt dat we een rondje gaan doen...maar ben ik buiten dan denk ik...ik wil weer naar huis.

Andy loopt meestal voorop, maar nu heeft hij ook geen zin om te lopen. Dus, bazinnetje moet ons beide aansporen om mee te lopen. Dat vindt ze niet leuk en ze zegt geregeld dat we geen rondjes gaan doen als we niet meer normaal gaan lopen. Maar we hebben rondjes wel nodig. We willen toch niet de hele tijd in de tuin poepen en plassen. Ik ben bang dat ik dan telkens in onze eigen poep stap.

Andy heeft een boterham gevonden, die de kinderen weg hebben gegooid in de bosjes. Dus, daar waar de boterham is, daar loopt Andy dan te treuzelen en te zoeken naar de boterham. Hij mag die van bazinnetje niet eten. Straks wordt hij er ziek van. Zijn we de heg waar de boterham ligt voorbij, dan loopt hij een stukje normaal....maar daarna gaat hij toch weer treuzelen. Hij heeft ook geen zin in rondjes lopen.

Iedere avond om 18:00 doen we een rondje, maar als we toch later zijn...bijvoorbeeld om 19:00 dan wil Andy geen rondje meer lopen. Baasjes moeten extra hun best doen om Andy van het kussen of uit zijn mandje mee te trekken. Ik weet niet waarom hij de avondronde alleen nog precies om 18:00 wil doen. Ik heb het hem wel gevraagd, maar hij wordt dan een beetje boos op mij en wil niet zeggen wat er aan de hand is. We doen daarom de avondronde nu telkens heel kort. Baasjes hebben geen zin om hem langer mee te sleuren. Soms is het echt mee sleuren... want mijn maatje zet gewoon zijn poten in het zand.

Rondjes lopen zijn dus nu even niet ons ding. Gelukkig heeft bazinnetje gezegd dat we binnenkort weer naar ons huis in Hongarije gaan. Daar hoeven we geen rondjes te doen. We kunnen dan achter in de tuin in het afgezette veldje onze behoeftes doen. Ik kijk er naar uit. Ik wil gewoon geen rondjes doen...ken je dat? Dat je gewoon even geen zin hebt? Ik zit nu gewoon even in de fase dat ik geen zin in rondjes heb. Heb jullie soms ook gewoon even geen zin om iets te doen?

Waar is mijn bot?

We krijgen geregeld wat lekkers van onze baasjes. Heerlijk die verwennerij. Alleen had ik pas niet zo'n zin om te kauwen en heb ik mijn bot verstopt in de tuin. Ik graaf dan een kuil, leg mijn bot er in en gooi het weer vol met aarde. Tadááá.. mijn bot is verstopt! Slim hè? Niemand weet dan waar mijn bot is.

Mijn baasjes vinden het eigenlijk niet zo'n goed idee dat ik mijn botten in de tuin begraaf. Ze vinden het maar niets dat ik een kuil graaf en willen de tuin netjes houden...maar daar heb ik even niets mee te maken. Ik moet toch ergens mijn botten verstoppen. Als ik ze laat liggen in de gang of in mijn mandje dan pakt Andy ze. Zelfs als ik slaap naast mijn bot, dan kan het zijn dat Andy het bij me weg pakt terwijl ik in dromenland ben.

Dus, ik graaf gewoon mijn botten in de tuin...jammer dan! Als ik dan toch weer trek heb om ergens op te gaan kauwen dan ga ik terug naar waar ik mijn bot heb verstopt en zoek mijn bot weer op. Ik weet de botten altijd weer te vinden...tenminste... Ik denk dat.

Alleen de laatste tijd vind ik mijn botten niet terug. Wel de omgewoelde aarde vind ik terug, maar waar ik ook graaf niet mijn bot. Dat is toch raar..?! Ik heb daarom aan mijn baasjes gevraagd of zij mijn botten opgraven. Dit doen ze niet..hebben ze mij verzekerd. Daarom hebben we samen overlegd om op zoek te gaan naar de bottendief. Ik denk namelijk dat er een bottendief is, die mijn botten weer opgraaft en ze oppeuzelt.

Dus, de eerstvolgende keer dat ik een bot wilde verstoppen, vertelde ik het aan baasje. Die bleef op gepaste afstand kijken naar wat ik deed. Hij zag vanuit zijn ooghoek dat ook Andy zat te kijken naar mijn graafwerkzaamheden. Ik liep daarna naar binnen. Je raadt het nooit...maar Andy liep vervolgens naar de plek waar ik mijn bot had begraven en heeft hem er uit gehaald! Hij heeft toen eerst mijn bot opgegeten en daarna die van hemzelf! Hij is dus nu even niet meer mijn vriendje. Dat doen vrienden namelijk niet.

Hoewel...hij is nu even voor controle bij de dierenarts...en ik mis hem... Misschien is hij zometeen toch maar weer mijn vriendje...maar ik moet toch een slimmer plan gaan bedenken voor het verstoppen van mijn bot. Dus, als iemand een goed idee heeft, dan hoor ik het graag.

Hier zit ik wel meteen mijn bot op te eten...deze is te lekker om te laten liggen.

Hondenfratsen

Laat ik beginnen te vertellen dat het met mijn vriendje gelukkig wat beter gaat. Hij moet nog wel wat medicijnen nemen. Dat vind hij niet leuk. Ik wel, want iedere ochtend en middag krijgen wij daardoor een plakje kaas. Andy dan wel met zijn medicijnen er in en ik doe lekker mee..zonder medicatie.

Zijn kontje gaat al beter...hoewel het poepen soms nog een beetje pijnlijk is. Ik hoorde onze baasjes overleggen...hopelijk heeft Andy het niet gehoord...want volgens mij moet hij nog een keertje terug naar de dierenarts. Ik zeg niks. Hij komt er vanzelf wel achter.

Verder zit mijn bazinnetje op Facebook bij een groep, die heet Hondenfratsen. Daar plaatsen trotse hondenbaasjes foto's van hun viervoeters. Soms verteld bazinnetje daarover...en ze plaatst soms ook foto's van ons. Leuk hè?

In de groep deden ze een oproep voor een leuke zomerse foto. Nu heeft bazinnetje de volgende foto geplaatst. Dat zijn Andy en ik bij de hangmat. We hopen dat baasje ons in de hangmat laat liggen. Ik kan je vertellen...het is gelukt we mochten samen met hem chillen in de hangmat.

En nu hebben ze in die groep onze foto samen met nog andere hondenfoto's gebruikt als omslagfoto. Dusss... we worden beroemd! Iedereen ziet onze foto op deze groep. Hoe cool is dat?
Ach ja, laten we eerlijk zijn...we zijn natuurlijk ook echt leuk om te zien. Of loop ik nu iets te veel naast mijn poten?

Dierenartsbezoek

Vandaag mocht Andy mee met bazinnetje in de auto. Ik was boos. Ik mocht namelijk niet mee en moest in mijn eentje op het huis passen. Dat vond ik gemeen. Ik ben toch klein en hartstikke stekeblind en dan krijg ik zo'n belangrijke taak. Wat moest ik nou in mijn eentje doen? Ik had geen zin om op mijn bot te kauwen. Ik heb gewoon liggen wachten tot ze terug kwamen.

Toen kwam Andy thuis en vertelde hij me dat hij naar de dierenarts was geweest. Hij had weer last van zijn kont.. ze noemen dat verstopte anaalklieren. Het was weer zo erg dat er ook een ontsteking bij was. Hij zei dat het nu nog verschrikkelijker was bij de dierenarts dan anders. Er werd ook in zijn poot geprikt...bloed prikken... of zo.. Waarom? Dat weet Andy niet. Ook werd er gevoeld, geluisterd naar zijn longen en temperatuur gemeten. Ik vroeg telkens waarom? Maar dat weet Andy niet.

Hij vertelde me dat ze op het laatst dan zijn anaalklieren hebben uitgedrukt en dat vind hij niet leuk. Hij heeft het al vaker gehad. Dus, hij piept, blaft of bijt niet..maar hij vindt het echt niet leuk. Ik heb dat nooit gehad, dus ik weet niet of het pijn doet. Ik geloof Andy meteen als hij verteld dat hij pijn heeft. Ik zal extra lief tegen hem zijn vandaag. Eigenlijk ben ik dat altijd...okay...als hij mijn bot niet jat....of als hij gromt naar mij als ik te dicht bij zijn bot kom. Dan kan ik ook onaardig worden.

Ik hoop wel dat ik binnenkort ook weer een keer mee mag in de auto. Dat is wel leuk...maar ik hoef dan niet naar de dierenarts. Dierenartsbezoeken zijn nooit zo leuk. Je weet nooit wat ze doen. Of ze je pijn doen. Nee, gewoon een rondje rijden vind ik fantastich.

Andy denkt dat hij ook weer tabletjes moet nemen. Als dat zo is, dan gebeurd dat altijd met een plakje kaas. Dus, ik hoop dat hij medicijnen moet nemen...want ik doe dan altijd wel gezellig mee met het plakje kaas. Ik ga alvast voor de koelkast liggen...Okay, de tegels zijn lekker koel en dat is natuurlijk ook fijn. 

Hoog gras

We lopen iedere dag dezelfde rondjes. Handig voor mij, omdat ik precies weet waar ik moet lopen. Handig voor Andy, omdat hij niet van verrassingen houdt. Alleen de laatste tijd irriteer ik me aan het rondje. Niet aan het rondje zelf......prima rondje....de afstand is goed... nee, aan het gras waar wij mogen poepen en plassen.

Het gras is hoog...heeeel erg hoog. Ik verdwijn er in....en dat is niet fijn, omdat ik dan mijn oriëntatiepunt kwijt raak. Ik durf niet het hoge gras in te lopen, maar ik moet daar wel ergens mijn behoeftes doen. Daarom zoek ik heel langzaam langs de kant of er ergens een plekje is waar ik mijn kont kan laten zakken om te gaan poepen.

Tussen het hoge gras zitten beestjes...soms vervelende vliegen, muggen of torren. De laatste tijd word ik iedere avond gecontroleerd, omdat er ook teken zijn. Gisteravond had mijn bazinnetje er twee gevonden. Die moesten er uit. De tekentang werd gepakt....maar waar was de teek ook al weer? Ik wilde het wel vertellen...maar ik wist niet hoe...bovendien vond ik het kroelen eigenlijk ook wel lekker.

De tekentang van ons is met een lusje. Die wordt om de teek gedaan en dan trekt bazinnetje die er uit...tenminste...bij poging nummer...

Onder mijn kin, tussen de witte haren zat een teek...die was lastig te vinden...maar ook te verwijderen. Er werden een aantal haren meegetrokken. Gelukkig heb ik wel veel haren en is het geen probleem.

Kijk...hier zat dat lelijke beestje....tussen die witte haren.

Maar goed...die zijn er weer uit. Alleen moet ik nog steeds door het hoge gras gaan lopen...hoe gaan we dat toch oplossen. Thuis wordt door baasje het gras kort gehouden en kunnen we makkelijk door het gras lopen....maar tijdens het rondje wordt het lastiger. Wie moet ik vragen om het gras te maaien? Nou, daar zal ik eens over nadenken vanavond als bazinnetje ons weer gaat controleren. Lekker dat geaai, gepluk en gekroel... ik heb zin in vanavond.

Mijn vijftigste blog!

Vandaag schrijf ik mijn vijftigste blog! Raar toch? Ik heb jullie al vijftig keer getrakteerd op een blog en steeds meer mensen weten mijn blog te vinden en laten me weten dat ze het ook nog leuk vinden om te lezen...dat is toch raar.

Ik ben maar een gewone hond...okay, hartstikke stekeblind en met een maatje, die wel wat fratsen uithaalt en natuurlijk zijn er ook hondenvriendjes, die soms langs komen waar ik over vertel...en natuurlijk mijn lieve baasjes...maar hoe gek is het dat ik al vijftig blogs heb geschreven. En helemaal bijzonder is het dat jullie dat ook nog lezen! Ik wil jullie daarom bedanken voor het lezen en ik hoop natuurlijk dat ik dit nog lang mag doen en dat jullie het blijven lezen.

Tja, het is natuurlijk een belangrijke blog...maar hoe vul je een belangrijke blog? Nou, misschien moet ik eens wat meer over mijn baasjes vertellen?

Mijn bazinnetje is dus thuis. Ze zorgt altijd voor ons. Ze wandelt drie keer per dag met ons, geeft ons eten, water en zorgt dat ik nu met de warmte geregeld wordt geborsteld en ze knipt me bij, zodat ik er knap uit blijf zien. Ze schrijft met mij de blogs en natuurlijk hebben we het vaak over wat we nu weer gaan schrijven. De hele dag door mag ik haar lastig vallen voor een aai of voor knuffels. Ook Andy vraagt om knuffels...en ze heeft altijd tijd om ons te aaien of met ons te spelen.

Dit is Andy zijn manier om aandacht te vragen.

Ze praat tegen ons...we snappen niet altijd wat ze zegt, maar we doen of we het wel allemaal begrijpen. Zij vindt het fijn om tegen ons te praten. Soms zingt ze voor ons. We krijgen wat lekkers om op te kauwen en ze zorgt voor ons als we ziek zijn. Nou, ben ik eigenlijk nooit ziek...soms moet ik overgeven en dan zorgt bazinnetje voor me. Ze koopt speeltjes voor ons en mandjes en zorgt dat alles tip top in orde is.

Baasje is vaak weg. Soms is hij er 's avonds en dan laat hij ons, voordat hij naar bed gaat, in de tuin voor een plasje. Ook door hem worden we verwend met knuffels en worden we geaaid. Hij geeft ons soms eten als hij een rondje met ons heeft gedaan. Hij loopt ook wel rondes met ons, maar minder dan bazinnetje. Ook hij geeft ons wat lekkers om op te kauwen...we zeggen natuurlijk niet dat we net al wat lekkers van bazinnetje hebben gehad... we doen net of we nooit wat krijgen en kijken extra zielig..dat werkt wel... dan krijgen we nog wat lekkers. Als we in het weekend een eitje krijgen dan krijgen we dat van baasje. Plakjes kaas krijgen we van beide baasjes.

Bij baasje liggen we vaak met z'n tweeën, Andy en ik, op de bank, in de stoel of in de hangmat. Dat vinden we gezellig. Soms vindt Andy het moeilijk om mij er ook bij te hebben, maar baasje is duidelijk...jullie mogen allebei!

Eigenlijk hebben we het prima naar ons zin bij onze baasjes. Ook kan ik niet meer zonder Andy. Hij is echt mijn maatje. We liggen steeds vaker samen op het kussen op de gang, zonder ruzie te maken. Ik ben dus erg blij met mijn baasjes en vriendje. Ik hoop dat ieder hondje dat geluk heeft.

Ik ben in ieder geval een gelukkig hondje.

Dus, aan alle hondenvriendjes...zijn jullie ook zo blij met jullie baasjes? En mensenvriendjes... zijn jullie ook zo blij met jullie hond? Konden wij honden maar een keer een baasjesdag houden...dan zou ik een lekker bot voor mijn baasjes kopen...dat hebben ze wel verdiend.

Wederom een moord

Gisteravond kwam Inifix met haar baasjes langs. Natuurlijk werd eerst weer onze voer opgegeten. Het blijft een rare gewoonte. Waarom eet ze niet eerst even thuis?

Om jullie geheugen op te frissen wie Inifix ook al weer is... een foto van Inifix...kijk een hoe lief ze hier kijkt...Helaas, veranderde ze na het eten in een bloeddorstig monster.

Terwijl onze baasjes met elkaar aan het praten waren, zag ze opeens meneer uil liggen en die moest dood. Okay, het is een pluche handpop...maar het arme uiltje werd helemaal uit elkaar getrokken. Eerst in de woonkamer en daarna sleepte ze het arme dier mee naar buiten en werd het verder gemolesteerd.

Waarom moeten de vogels hier toch dood? Ik vond meneer uil ook een leuke knuffel. Alleen nu ligt meneer uil in de vuilnisbak. Gelukkig heeft Inifix niet mijn aap of eend gepakt. Dan had ze echt ruzie met mij gekregen. Dat zijn mijn lieveling knuffels op dit moment. 

Nu ons bazinnetje arme uil uit de tuin geraapt heeft, kunnen we weer lekker rondstruinen.
Andy vond mijn bot van gisteren nog en ging daar op kauwen. Waarom hij toch altijd mijn bot pakt, is mij een raadsel? Ik wil ook wel door gaan met kauwen op een lekker bot.

Ik stond er bij en keek er naar. Nou ja, niet echt...want ik zie natuurlijk niets! Weet je nog...hartstikke stekeblind!

Dat heeft bazinnetje waarschijnlijk gezien. Zij heeft wel goede ogen. Gelukkig kreeg ik ook iets om op te kauwen. Zo komen wij de dag wel weer door. En jullie? Wat doen jullie vandaag?

Moordenaar

We hadden een nestje met drie kleine merels in het houthok zitten. Iedere dag liep ik samen met bazinnetje naar het houthok. Zij keek en vertelde me hoe het met de drie jonge vogeltjes ging. Ook baasje ging geregeld kijken naar het nestje. Het was zo leuk om te horen hoe de jonge vogeltjes blij waren als moeder merel hun eten bracht. Het was soms een druk gekwebbel tussen de moeder en de jonkies.

Deze week begonnen ze met vlieglessen. Moeder merel heeft het voor gedaan, vertelde bazinnetje en de jonkies probeerde te volgen. Andy vond het gefladder niet leuk en heeft afgelopen woensdag pogingen gedaan om de jonkies te vangen. Ik kan je vertellen...het is hem gelukt om het gefladder te stoppen. Bazinnetje was erg boos op Andy en heeft nog geprobeerd om de jonkies te redden, maar telkens was Andy sneller. Hij heeft ze op een snelle manier vermoord, door te bijten in hun nek.

Bazinnetje was erg boos op Andy en noemde hem bij iedere moord...drie vogeltjes, drie moorden... jij moordenaar!! Wat bazinnetje ook deed, Andy ging er telkens op af. Hij was uiteindelijk zo gefixeerd op de jonkies dat hij niets anders meer wilde doen.

Ook toen hij de drie moorden had gepleegd, lag of stond hij nog steeds voor de deur. Hij wilde nog meer gaan moorden...maar er was geen vogeltje meer over.

Bazinnetje was erg verdrietig. Ik heb haar nog proberen uit te leggen dat Andy een jachthond is. Hij doet het vanuit zijn instinct. Eigenlijk is het natuurlijk gedrag van Andy en kan bazinnetje daar niets tegen doen. Bazinnetje bleef echter verdrietig. Zij houdt van alle dieren...nou ja, behalve van reptielen en insecten. 

Onze baasjes hebben nu afgesproken voortaan de nestjes niet meer toe te staan in onze tuin, want anders blijft bazinnetje verdrietig als Andy aan het moorden is. En moeder merel...tja, die blijft nu achter met het lege-nest-syndroom.