Blind

Zoals jullie natuurlijk weten ben ik een hartstikke blije blinde hond. Ik heb een prima leven met mijn hondenbegeleider en fijne vriend Andy en met mijn baasjes. Ik zie niets, maar ik ben er aan gewend.
Ik hoor wel veel.

Zo vind ik het belletje van de toegangsdeur naar de kapsalon naast ons huis erg irritant. Ik blaf als ik buiten ben altijd als ik dat stomme belletje hoor. Het is een hoge toon en dat vind ik niet zo fijn aan mijn oren. Ik blaf ook naar alle bezoekers van de kapsalon, naar de mensen die langs de kapsalon lopen of fietsen. Eigenlijk alles wat aan de zijkant van ons huis gebeurd. Ik let gewoon goed op. Natuurlijk helpt Andy mij mee. Kortom, ik blaf eigenlijk best wel stiekem een beetje veel. Baasjes corrigeren me wel, maar daar trek ik me niet veel van aan.

Zo sprak mijn buurvrouw met mijn bazinnetje tijdens een rondje. Ze praten wel vaker...maar nu hoorde ik mijn naam en ik bleef dicht bij ze lopen om te horen wat ze over mij aan het roddelen waren.

De buurvrouw, werkzaam in de kapsalon, vertelde dat een wat oudere mevrouw, die haar haren kwam laten knippen en weer in de krul liet zetten met haar een gesprek begon. Het ging als volgt.
"Ik hoor een hond blaffen. Is dat jullie hond?" "Nee," zegt mijn buurvrouw. "Dat is de hond van de buren. Hij is blind. Daarom blaft hij naar alles wat hij hoort." "Een blinde hond? Dat is vreselijk! Zo'n hond moeten ze laten inslapen!" De buurvrouw reageerde geschokt; "Hoezo in laten slapen? Het is een vrolijk hondje. Hij blaft alleen wat vaak."

Ik was zo geschokt van het gesprek dat mijn buurvrouw met haar klant had, dat ik ter plekke bleef staan. Okay, ik moest ook een plasje doen, maar ik was wel geschrokken. Waarom moet ik dood? Omdat ik niets kan zien? Of omdat ik te veel blaf? Gelukkig hebben mijn baasjes niet dezelfde mening. Ik wil nog helemaal niet dood. Ik vind het leven nog veel te leuk.