Ik moest dan ook best even wennen aan het drukke drietal. Soms kwamen ze bij mij in de buurt en dan gromde ik naar ze. Je weet nooit wat ze doen. Ik zie ze niet en ik hoor ze nu ook niet. Andy schreeuwde later in mijn oor dat ze vooral de tuin aan het verkennen waren en veel aan het rennen.
Ze waren jaloers op ons mooie veldje waar wij worden uitgelaten. Daar gingen ze keihard rennen. Ik kon natuurlijk niet mee doen. Ik ren nooit, omdat ik nooit zo snel weet waar ik dan ben en welke obstakels er zijn. Andy had ook geen zin om met het drukke drietal te gaan rennen. Hij moest even aan ze wennen.
Na het rondjes rennen werden ze wat rustiger en gingen in het veldje snuffelen.
Toen ze weer richting Andy liepen, durfde Andy wel een beetje in hun buurt te komen om mee te snuffelen. Hij moest alleen uit kijken met Nouky, die kon soms een beetje jaloers zijn als hij in de buurt kwam bij Ruby. Ruby en Andy konden het wel goed met elkaar vinden.
Ik bleef wel de hele tijd op gepaste afstand. Het was mij te druk. Straks zou ik tegen één van de dames oplopen en zouden ze misschien boos worden.
Wat ik wel leuk vond is, het samen verdedigen van onze tuin. Eerst mochten wij niet verdedigen en werd Nouky boos als wij gingen blaffen. Toen wij haar hadden uitgelegd dat wij dat altijd doen, gingen ze ons helpen. Tja, daar staan we dan met 5 honden bij de ingang van de tuin. Niemand durft nu nog in de buurt te komen. Toch?
's Avonds waren we erg moe van ons bezoek, maar ik heb gehoord dat de dames ook uitgeput waren. Zij zijn nog wel jong en energiek, maar ook zij waren gesloopt. Gelukkig kwamen ze niet iedere dag langs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten