Wie ben ik? Wat ben ik?

Hallo lieve lezer,

Dit is mijn eerste berichtje. Vanaf vandaag wil ik jullie graag een inkijkje in mijn leven gaan geven.
Maar ik zal beginnen met me eerst even voor te stellen.

Ik ben Toby en ik ben een hond. Ik ben geboren op 1 maart 2010 in Bulgarije...waarschijnlijk. Ik weet dat ik geboren ben en ja het was in Bulgarije, maar ik weet eigenlijk niet wanneer. Mijn ouders hebben na mijn geboorte afscheid van mij genomen. Ik was toen nog maar een pup. Ik ben vergeten te vragen wanneer ik nou jarig ben. Het baasje waar ik de eerste jaren van mijn leven heb gewoond, vond mijn verjaardag niet belangrijk. Mijn verjaardag werd nooit gevierd. Maar uiteindelijk ben ik geëmigreerd naar Duitsland. Ik had toen een paspoort nodig. Bij de dierenarts kreeg ik mijn prikjes en toen was er dus een probleem. Niemand wist wanneer ik jarig ben. Daarom hebben ze maar gewoon een datum in een jaar. Dus, wie weet ben ik wel jonger! Of misschien wel ouder (snik).

Ik woon nu in Duitsland bij Nederlandse baasje en bazinnetje. Baasje gaat veel weg...iedere morgen, maar hij komt ook weer thuis. Bazinnetje zorgt de hele dag voor ons. Ja ons, dat heb je goed gelezen. Ik heb namelijk een vriendje hier in huis. Hij heet Andy, ook een hond en hij is op 8 oktober 2010 geboren. Hij weet wel wanneer hij echt jarig is. Misschien zijn we stiekem wel op dezelfde dag jarig.
Andy is mijn broertje, maar dat is eigenlijk raar. Ik zie er namelijk heel anders uit. Tenminste dat heb ik gehoord. Maar voor mij is het mijn broertje, mijn maatje.

Nu komt de reden waarom ik dit blog begin. Ik ben blind, hartstikke stekeblind. Hoe mijn baasjes er uit zien? Geen idee. Ik woon in een mooi huis, denk ik. Met een fijne tuin, met heerlijke bloemengeuren en een grasveldje. Soms vind ik het lastig om blind te zijn, maar meestal ben ik gewoon blij met mijn leven.

Ik ben geboren met een progressieve oogziekte. Dit houdt in dat ik wel kon zien toen ik geboren werd, nou...misschien niet de eerste dagen maar daarna werd ieder jaar dat ik leef mijn zicht minder. Ze zeggen dat ik rond mijn vijfde of zesde jaar hartstikke stekeblind ben geworden.

Mijn leven is soms saai, maar soms ook wel interessant om voor jullie te lezen. Ik hoop dat veel hondenvriendjes en mensenvriendjes mijn blog gaan volgen.

Tot de volgende keer.