We moesten snel en eerder naar huis, want bazinnetje was ziek. Dus, toen we thuis kwamen ging ook alles meteen anders.
De eerste nacht als we thuis komen vind ik altijd lastig. Ik blijf dan altijd naast de tassen liggen die nog uitgepakt moeten worden. Ik weet nooit zo goed of we dan thuis blijven of toch weer weg gaan. Hoewel we trouwens wel altijd gewoon thuis blijven. Bovendien moet ik ook weer even wennen. Gelukkig gaat het de volgende dag dan wel weer beter met mij.
Doordat bazinnetje zooooo vreselijk ziek was, ging ze niet met ons wandelen. Dat deed eerst baasje. Alleen die moest toen weer hele dagen weg. Daarom werden we uitgelaten door anderen.
Dit waren dan weer een vrouw, klein meisje en jongen. Dan weer twee jongens. Soms man en jongen. Volgens mij horen die allemaal wel bij elkaar. Het was iedere keer weer een verrassing wie ons ging uitlaten. Het maakt mij niet uit wie ons uitlaat. Als ik maar kan lopen....wel langzaam lopen...maar toch mijn rondjes zijn belangrijk. Bovendien was dat kleine meisje erg lief voor mij. Ik werd heel veel geknuffeld. Ik vind het meisje ook erg lief.
Andy daarentegen heeft wat afgeklaagd. Telkens begon hij weer...ik wil niet door andere uitgelaten worden! Ik wil mijn bazinnetje! Tja, dat ging niet, die was enorm ziek. Soms moesten ze Andy uit zijn mandje mee slepen. Hij rende de laatste meters bijna naar huis. Wat is hij een blij hondje nu bazinnetje weer met ons gaat lopen.
Ik werd echt gek van Andy. Ik ging er bijna van aan de drank.
Natuurlijk heb ik die fles niet leeg gedronken. Ik drink toch geen alcohol! Baasje heeft samen met mijn heldin de fles leeg gedronken. Weten jullie nog...mijn heldin? (zie Plons van 14-3-2018)
Ik ben natuurlijk ook blij dat het beter gaat met bazinnetje. Nu kunnen we weer fijn samen stukjes schrijven op ons blog. Hebben jullie mij nog een beetje gemist?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten