Ook staan onze baasjes wat vaker te kletsen. Soms komen we kindjes tegen die ons willen aaien. Ik vind kinderen leuk. Ze ruiken lekker en met hun kleine handjes willen mij altijd wel aaien. Alleen niet alle kindjes, vooral die kleine kindjes, weten niet dat ik blind ben. Ik heb er geen last van als ze met hun vingertjes dichtbij mijn ogen komen of mijn snuitje willen aanraken. Ik vind het veel enger dat ik soms niet weet dat er opeens een kindje is, die mij wil aaien. Dat vind ik eng.
Vanmorgen was er ook een klein meisje. Mijn bazinnetje vertelde me dat er een klein meisje was die op mij af kwam lopen. Bazinnetje zei dat het okay is en dat ik rustig moest blijven. Tja, ik luister gewoon goed en doe wat bazinnetje zegt. Ik rook al dat het meisje een beetje bang is. Ook bij de moeder van het meisje voelde ik spanning. Toch wilde ze me graag begroeten. Aaien durfde ze niet. Mijn bazinnetje heeft het voor gedaan, maar dat vond ze nog te eng. Wel grappig, dat kleine mensjes mij eng vinden. Ik zie er toch schattig en lief uit en bovendien zijn ze zelfs groter dan ik.
Ik vind het wel fijn om bekende mensen tegen te komen. Zij weten ondertussen dat ze mij met hun stem eerst moeten begroeten. Het fijnste vind ik als ze eerst hun hand voor mijn neus houden en ik dan de stem en geur kan combineren. Ik weet dan wel weer wie het is en vind het okay als ze me gaan aaien. Meestal noemt bazinnetje ook nog een naam van die persoon erbij en zo heb ik al heel wat namen, geuren en stemmen opgeslagen. Ik weet voor wie ik niet bang hoeft te zijn. En ook wie mij heel lief vindt. Er zijn ook mensen die niet van honden houden, wat ik natuurlijk erg raar vindt, maar die ga ik na het horen van hun naam, het ruiken van hun geur en de klank van hun stem snel uit de weg.
Het moeilijkste zijn de monteurs of andere onbekenden, die aan de voordeur komen. Eerst gaat de bel, Andy en ik blaffen om onze baasjes te laten weten dat we klaar staan om ze te verdedigen. De deur gaat open, Andy loopt dan weg naar de buren. Ik blijf alleen achter met bijvoorbeeld bazinnetje. Ik luister goed en ik ruik of ik bazinnetje moet gaan verdedigen. Dan komt de persoon binnen. Bazinnetje is druk aan het praten met die persoon en vergeet nog wel eens te zeggen dat ik blind ben. De persoon loopt naar binnen en stapt op mijn pootje. Echt! Dat is mij al een paar keer overkomen. Dan vertelt mijn bazinnetje dat ik blind ben en dan soms niet weet waar iedereen loopt. Tja, dan is het natuurlijk voor mij wel te laat. Mijn pootje doet dan pijn door die grote mensenvoeten in grote schoenen.
Op dat soort momenten vind ik het wel lastig om blind te zijn. Misschien moet ik toch ook proberen om naar de buren te gaan vluchten, maar wie zorgt er dan voor bazinnetje? Of zal ik andere maatregelen kunnen nemen, zoals een bordje dragen op mijn rug met de tekst "ik ben hartstikke stekeblind." Natuurlijk wel in drie talen zodat ook iedereen het kan lezen. Kan ik die ook buiten dragen? Hmmm...misschien loop ik dan wel voor gek.
Ik kan ook een Stevie Wonder zonnebril dragen...zoals hier op de foto.
Nee, dat wil ik natuurlijk ook niet. Is niet handig met slapen. De bril op en afzetten...daar heb ik geen zin in. Best lastig! Hebben jullie ideeën hoe ik dit kan oplossen? Hoe kan ik iedereen laten weten dat ik blind ben en dat ze met mij rekening moeten houden?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten