Weer terug!

We zijn er weer. Na een lange blogpauze ga ik weer regelmatiger wat schrijven over mijn leven. Ons bazinnetje was een tijdje ziek. Enorme griep waardoor ze enorm aan het blaffen was. Ze blafte weer meer dan ons. Daarnaast was ze ook vaak haar stem kwijt. Dat was wel weer fijn!

Nu denken jullie misschien dat het niet aardig is van mij om te zeggen dat het fijn is dat bazinnetje geen stem had, maar het heeft voor ons echt zo zijn voordelen. Okay, overleggen over het schrijven van een blog zat er niet in, zeggen dat ik lief ben of mooi dat kon ze ook niet. Maar het voordeel is, dat ze niet kon zeggen dat we iets fout deden of stout waren.

Dus, als Andy en ik bij de heg naar alles en iedereen staan te blaffen, dan hoorde we bazinnetje niet zeggen dat we op moesten houden met blaffen. We konden dus wel meer dingen doen, waarvan we heus wel weten dat we dat niet mogen doen.

Gelukkig is het nog steeds mooi weer. We zijn veel buiten. Alleen ondertussen worden we wel weer gecorrigeerd als we te veel blaffen. Ik denk dat de buren, fietsers, wandelaars en spelende kinderen wel weer blij zijn, dat bazinnetje haar stem terug heeft.

Alleen vind bazinnetje het te koud om de deur open te laten, zodat we de hele dag naar buiten en ook weer naar binnen kunnen lopen. Soms moeten we dus even wachten bij de deur tot die weer open gaat. Bazinnetje zegt soms wel dat ze niet de portier is en dat we of wat langer buiten moeten blijven of wat langer binnen. Wij zijn zo gewend om naar buiten en naar binnen te gaan zoals wij dat willen, dus daar moeten we weer even aan wennen.

Tja, en anders wachten we gewoon even...tot de deur weer open gaat.